Rozdział 27

Siedziała na werandzie z gitarą i próbowała ułożyć jakąś melodyjkę. Przerwała na chwilę, żeby wziąć ostatni gryz jabłka i wróciła do gry na instrumencie. Po kilku minutach zaczęła nucić i poruszać się w rytm melodii.

Umiejętność gry na gitarze była dla niej najcenniejszym skarbem. Kochała muzykę. Kochała tworzyć muzykę. Czuć ją i dać się jej ponieść gdzieś daleko. Zapomnieć o wszystkim, o wszystkich problemach... Liczyła się tylko ta chwila.

- Nieźle - usłyszała i natychmiast przestała grać. Odwróciła się w kierunku skąd dobiegał głos i zobaczyła Itachiego stojącego w drzwiach prowadzących do domu. Stał z dłońmi w kieszeniach spodni i opierał się o futrynę.

Czerwonowłosa zaśmiała się zakłopotana i wymruczała ciche: "Dzięki". Po chwili ponownie skupiła się na swojej gitarze. Przegryzła wargę i uśmiechnęła się do swoich myśli. No, cóż... Można było się spodziewać, że Itachi Uchiha ma boskie ciało. Jednak wyobrażenie sobie tego, a zobaczenie na własne oczy, to dwie różne rzeczy. Hana miała to niewątpliwe szczęście ujrzeć go bez koszulki i wcale nie żałowała.

- Kto nauczył cię grać? Ojciec? - zapytał siadając obok niej. Dziewczyna momentalnie się spięła i niby przez przypadek trochę się odsunęła.

- Znajomy mojej mamy... - odpowiedziała przekręcając odrobinę jeden stroik. - Powiedzmy, że mój ojciec nie jest zbytnio muzykalny - dodała lekkim tonem. Co prawda, Sasori kupił jej gitarę na dziesiąte urodziny. Jednak czerwonowłosa wątpiła, żeby on potrafił grać. Miała wrażenie, że po prostu zobaczył jakiegoś dzieciaka z gitarą i postanowił, że jej też taką kupi. To było bardzo prawdopodobne, ponieważ wtedy gitara była czymś bardzo popularnym.
- Gdybyś zobaczyła mojego... - brunet pokręcił bezradnie głową, na co Hana uroczo się uśmiechnęła patrząc na jego twarz. To był chyba pierwszy raz, kiedy mówił o swojej rodzinie. - Mogę? - spytał i wskazał wzrokiem na instrument, a czerwonowłosa dopiero po chwili zorientowała się, o co chodzi.
- Jasne - podała mu gitarę - Umiesz grać? - zapytała podciągając kolana pod brodę i opierając na nich podbródek.
- Kiedyś umiałem - odpowiedział i zaczął brzdąkać tą samą melodię, którą dopiero wymyśliła czerwonowłosa. Uśmiechnęła się i obserwowała, jak Itachi pociąga delikatnie za struny.
Była jednocześnie ciekawa, które z nich zacznie temat ich poprzedniego wieczoru. Do tej pory Hana czuła na sobie usta bruneta... Gdyby wszyscy faceci tak całowali, to świat byłby lepszy. No, ale cóż... Nie do wszystkich szczęście się uśmiecha.
- Brawo - powiedziała z uznaniem klaszcząc.
- Dziękuję, dziękuję. Nie trzeba - odparł ze skromnym uśmiechem. - A teraz dawać nagrody! - rozkazał władczym tonem. Hana roześmiała się pierwsza, a potem i Itachi dołączył.
- A jednak masz poczucie humoru - powiedziała po chwili, kiedy brunet starał się nastroić instrument.
- Zawsze miałem - mruknął jakby to była najoczywistsza rzecz na pod słońcem. Jednocześnie był bardziej zainteresowany gitarą niż czerwonowłosą. To ją niemal obraziło, ale stwierdziła, że przecież w każdej chwili może mu ją zabrać.
Hana... Ty okrutniku... Sarknął jej zdrowy rozsądek. Dziewczyny uśmiechnęła się do niego wrednie. Wiedziała, że jemu też się podobała wczorajsza scena w salonie, dlatego wtedy siedział cicho.
- Poczucie humoru dobrze amortyzuje życiowe wstrząsy - mruknęła zamyślona. - Serio, wiem co mówię - dodała pewnie.
- Sama to wymyśliłaś? - zapytał opierając łokcie o instrument i mierząc ją spojrzeniem.
- Nie, ale cicho - odpowiedziała konspiracyjnym szeptem.
- Hana... - zaczął po chwili brunet. - Kto jest twoim ojcem? - zapytał, a czerwonowłosa poczuła dreszcze przechodzące wzdłuż kręgosłupa.

- Eee... A dlaczego chcesz wiedzieć? - spytała z nerwowym uśmiechem.

Nie wiedziała, co ma odpowiedzieć. Przecież nie powie, że Sasori to jej ojciec. Tylko Deidara to wiedział... W sumie, to Hana nawet nie wiedziała skąd. No, bo jak? Czerwonowłosy by mu powiedział? Dziewczyna powątpiewała, ale przecież ona też nic mu nie mówiła.

Kiedy była dzieckiem i ktoś pytał: "Gdzie jest twój tata?" odpowiadała twardo, że nie ma taty. Jednak wiadomo, że on gdzieś tam był. Hana nie wiedziała gdzie, ale wiedziała kto jest jej ojcem. Dowiedziała się jako mała dziewczynka i wtedy nie rozumiała, dlaczego tak rzadko widuje Sasoriego. Dlaczego tata, tak rzadko pojawia się w domu...

- Bo mnie to interesuje - odpowiedział jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem.

- Tu nie ma nic ciekawego - mruknęła wymijająco. Była zła na siebie, że nie potrafi mu powiedzieć: "Nie" albo po prostu go okłamać.

- W takim razie, dlaczego boisz mi się to powiedzieć? - zapytał, a w głowie czerwonowłosej pojawił się pewien pomysł.

- Dobra - zaczęła i spojrzała na bruneta - Ale ja też zadam ci pytanie i nie możesz na nie, nie odpowiedzieć. Stoi? - powiedziała wyciągając rękę. Itachi po krótkim zastanowieniu uścisnął jej dłoń mówiąc:

- Stoi - czerwonowłosa usłyszała w jego głosie niepewność. - Więc?

Dziewczyna wzięła głęboki oddech. Właśnie zdradzała Itachiemu kolejną swoją tajemnicę, jednak tym razem ona też zmusi bruneta do wyznania swojej...

- Akasuna no Sasori - powiedziała z prędkością światła i czekała na reakcję bruneta.

- Nawet jesteście do siebie podobni - mruknął, a Hana nie mogła wyzbyć się wrażenia, że w głosie bruneta usłyszała smutek. Itachi odwrócił od nie wzrok i teraz patrzył przed siebie.
No... Nieźle to przyjął, nie?

- Jesteś już drugą osobą, która mi to mówi - powiedziała lekko, żeby rozluźnić atmosferę. Jednak nie zauważyła, żeby na twarzy Itachiego pojawił się uśmiech.

- To kto był pierwszy...? - jego głos był wyprany z emocji.

- Deidara... - powiedziała cicho. Dobrze zdawała sobie sprawę, że Itachi zna blondyna. W końcu on też należał do Akatsuki. Czerwonowłosa w tym momencie zauważyła pewną zbieżność. Wszystkie bliskie jej osoby należały do tej organizacji... Była też ciekawa, jakie łączą ich relacje. Na przykład Itachiego i Deidarę?

- Znasz Deidarę? - zadał kolejne pytanie.
- To mój przyjaciel... Znaczy kiedyś był - odparła smutno. Naprawdę żałowała, że ich losy nie potoczyły się inaczej. Było jej cholernie przykro, kiedy blondyn odszedł z wioski. Jeszcze gorzej się poczuła, kiedy spotkali się w Wiosce Księżyca... Wtedy zrozumiała, że to wszystko przez nią. Gdyby zachowywała się inaczej, gdyby była z niebieskookim...
Nikogo nie da się zmusić do miłości, skarbie... Usłyszała w głowie opiekuńczy głos matki.
Westchnęła.
- Teraz moja kolej - uśmiechnęła się lekko odganiając od siebie smutne myśli. Obiecała sobie, że zbierze w sobie odwagę i w końcu dowie się czegoś o Itachim.
- No to pytaj - powiedział nie zdradzając żadnych emocji. W jego spojrzeniu była pustka, jakby duchem był gdzieś daleko od niej...
Czerwonowłosa zamilkła. Miała do niego tyle pytań... Tyle chciała wiedzieć. Chciała go poznać, dowiedzieć się czegoś o nim. Przecież Itachi nie może być złym człowiekiem!
- Więc... - zaczęła cicho. Nie wiedziała jak ma się odezwać, żeby go nie zniechęcić do siebie. Jednak stwierdziła, że to i tak nic da, więc zapyta prosto z mostu. - Dlaczego odszedłeś z wioski? - kątem oka zauważyła, jak Itachi mocniej zaciska szczękę.
- A jak ci się wydaje? - odpowiedział pytaniem. Na jego twarzy pojawił się pobłażliwy uśmiech, jakby rozmawiał z wyjątkowo mało inteligentną osobą.
- A dlaczego, TAK NAPRAWDĘ odszedłeś z wioski? Ciężko mi uwierzyć, że zrobiłeś to z własnej woli - powiedziała nie patrząc na niego - Nie jesteś zły.
- Miło to słyszeć z ust jednego z Zabójców - warknął. Czerwonowłosa otworzyła szerzej oczy.
- A co to miało niby znaczyć? - fuknęła odbierając brunetowi gitarę.
- Hana... - zaczął już delikatnie. Chciał dotknąć jej dłoni, ale ona natychmiast ją cofnęła.
- Co to miało znaczyć?! - powtórzyła, ale tym razem głośniej.
- Uspokój się...
- Jestem, kurwa, spokojna! Jak ten, jebany, kwiat lotosu! - warknęła wstając. Przekroczyła próg domu, nawet nie oglądając się za siebie. Miała zamiar zamknąć się w pokoju i nie wychodzić przez najbliższy rok. Jednak kiedy weszła na pierwszy stopień poczuła, jak ktoś szarpie ją za ramię i odwraca w swoją stronę.
Stojąc na schodku Hana była niemal równa z Itachim, który nic nie mówił. Tylko patrzył w jej oczy i trzymał za ramię. Czerwonowłosa stwierdziła, że w końcu któreś z nich musi coś zrobić. Dziewczyna wyrwała się z uścisku bruneta i odwróciła się od niego.

Bardzo chciałabym napisać, że następny dzień był dla Hany udany. Ale oczywiście nie był.
Z samego rana przyszedł do niej Madara "porozmawiać".
- Czyli... Że co? - spytała nic nie rozumiejąc. Uchiha usiadł na kanapie w salonie, jakby był u siebie w domu.
- Mam pewne źródła, które mówią mi, że Takeshi ma dla nas nowe zadanie.
- A to nowość... - mruknęła siadając obok niego. Kosmyk czerwonych włosów wpadł jej w oczy. Niedbałym ruchem ręki odgarnęła włosy.
- Ta... A wiesz, że to następne zadanie mamy robić w parach? DOWOLNYCH parach? - zapytał chytrze oglądając swoje paznokcie, a czerwonowłosa już wiedziała, że brunet ma na myśli coś konkretniejszego.
- Po co mi to mówisz?
- Mam dla ciebie pewną propozycję... A mianowicie, proponuję ci współpracę - oznajmił pewnym siebie głosem.
Hana milczała przez dłuższą chwilę. Tutaj musiał być jakiś kant... Madara proponuje jej współpracę? Przy poprzednim zadaniu omal nie wydłubali sobie nawzajem oczu. A teraz on przychodzi do jej domu i normalnie z nią rozmawia? Czerwonowłosa wiedziała, że z Madarą można się dogadać i on wcale nie jest taki zły. Jednak coś tutaj śmierdziało.
- Wiesz, że ja za tobą nie przepadam. Ty za mną zresztą też, ale poznaliśmy już swoje możliwości i myślę, że razem mamy większe szanse na wygraną - dodał widząc niepewną minę dziewczyny. W sumie, to miał rację. Nie chodzi o to, że wiedziała na co stać Madarę. Po wczorajszej "rozmowie" z Itachim, za żadne skarby nie chciałaby teraz z nim pracować. Nawet nie wiedziała, gdzie on teraz jest. Kiedy obudziła się rano, bruneta już nie było i czerwonowłosa zachodziła w głowę, gdzie on jest. Z Izuną też raczej średnio chciała być w drużynie. Teraz, kiedy kręcił z Yuki... Wolała się nie mieszać i ograniczyć kontakty z nim do minimum. Ale teraz zostaje tylko Madara...
- Dobra - westchnęła zrezygnowana. - Stoi. Ale niech się dowiem, że coś kręcisz to skręcę ci kark na miejscu - zagroziła, a brunet wybuchł śmiechem.
- Jesteś taka urocza, kiedy mi grozisz.
- Będę jeszcze bardziej, kiedy podbiję ci oko - odparowała.
- Z pewnością - odparła wstając. - Pora już na mnie. I pamiętaj o naszej małej umowie - mrugnął do niej i wyszedł. W tym momencie Hana zrozumiała, że podpisała pakt z diabłem... A później zorientowała się, że nie zapytała go o jakie zadanie chodzi. Powstrzymała się od plaśnięcia sobie w czoło, ale wydała z siebie zirytowany warkot.
- Hana... Wytłumacz mi, dlaczego przed chwilą minąłem się z uśmiechniętym Madarą, który wychodził z tego domu - do salonu wszedł Itachi. Wyglądał tak samo, jak wczoraj. Już chciała zacząć się tłumaczyć, kiedy przypomniała sobie, że to ona powinien się przed nią wytłumaczyć. Wstała gwałtownie z kanapy i podeszła do bruneta dźgając go palcem w pierś.
- To ty się tłumacz, gdzie byłeś!
- A co, martwiłaś się? - zapytał chytrze, ale czerwonowłosa za późno wyczuła podstęp.
- No raczej! Znaczy... - wycofała się natychmiast zastanawiając się, jak teraz wybrnąć. Jednak jej mózg postanowił wziąć sobie urlop.
- Ooo... Rumienisz się - powiedział i dotknął jej policzka, ale dziewczyna natychmiast się odsunęła.
- Przestań! Próbuję być na ciebie wściekła! - warknęła, ale brunet zbył ją tylko śmiechem.
 

~*~