Rozdział 23

Czerwonowłosa ciągle stała i patrzyła na Madarę. Chyba czegoś nie rozumiała...

- Nawet za sto lat nie będziesz w stanie mnie pokonać - powiedział w końcu. - A teraz się zbieraj. Idziemy na trening - rozkazał władczym tonem, a Hana nie wiedzieć czemu podążyła za nim. Wiedziała, że powinna się sprzeciwić, powinna się postawić, ale nie zrobiła tego. Przeklinała siebie za tą chwilę słabości.
Madara w jej domu czuł się, jak u siebie. Bez skrępowania poszedł do kuchni i wyszedł tamtymi drzwiami na zewnątrz. Hana założyła buty i teraz stali na przeciwko siebie. Czerwonowłosa nie wiedziała, co teraz. Czekała na następny ruch bruneta.
- Więc, nauczyłaś się kontroli nad żelazem? - spytał z założonymi rękoma i patrzył prosto na nią.
- Tak - odpowiedziała krótko nie wdając się w żadne niepotrzebne dyskusje.
- Zaprezentuj - rozkazał i czerwonowłosa ponownie poczuła do siebie obrzydzenie, kiedy posłuchała się Madary.
Nienawidziła spełniać jego oczekiwań, ale robiła to podświadomie. W Gwardii została nauczona wypełniać rozkazy bez mrugnięcia okiem, a skoro właśnie ten Uchiha założył Gwardię... Westchnęła.
- Masz coś metalowego? - spytała. Po chwili Madara podał jej kunai. Hana stwierdziła, że był o wiele cięższy od tych jej współczesnych. W jej czasach narzędzia były lekkie, żeby nie być dodatkowym obciążeniem. Łatwo się nimi było obsługiwać, ale ten tutaj był zupełnie inny. Rzuciła go na ziemię wysyłając chakrę przez stopy. Wyciągnęła rękę przed siebie i uniosła ją do góry. W tym momencie, z kunaia Madaty powstała srebrzystoczarna substancja. Czerwonowłosa wyprostowała palce i teraz broń bruneta wyglądała, jak naleśnik.
- Nieźle - pochwalił ją, a Hana pomyślała, że na pewno coś sobie zrobił.
- Dzięki - mruknęła. Włożyła dłonie w kieszenie swoich rozciągniętych dresów i czekała na rozwój wydarzeń. Po chwili przed oczyma czerwonowłosej buchnął ogień. Instynktownie odskoczyła. Kiedy była w bezpiecznej odległości spojrzała na Madarę, który stał i również patrzył na dziewczynę. W jego oczach dostrzegła namacalną wyższość, za którą chciała wybić mu zęby.
- Fajnie, że zapytałeś mnie czy możesz spalić mi dom - sarknęła.
- Wiedziałem, że nie będziesz mieć nic przeciwko - odpowiedział z uśmiechem.
On jest popieprzony... Pomyślała.
Jak długo zajęło ci dojście do tego wniosku? Sarknął zdrowy rozsądek.
- Skoro, to ma być technika połączona, to może je połączmy - warknął wściekły brunet. Przez następne kilka minut Hana zachodziła w głowę, dlaczego tak się zdenerwował. Na końcu stwierdziła jednak, że to po prostu Madara. Jego nie da się zrozumieć.
Westchnęła i zrobiła szybki unik przed płomieniem Uchiha.
- I czego uciekasz? Przecież nic ci nie zrobię!
- A kto cie tam wie? I nie uciekałabym, gdybyś nie celował tego wprost na mnie! - odpowiedziała podnosząc głos.
- A jak inaczej mam trafić ten, cholerny, metal?! - warknął
Stali naprzeciwko siebie. Kiedy czerwonowłosa uaktywniała swoje "żelazne moce" Madara miał użyć ognia, żeby powstało coś podobnego do lawy. Jednak kiedy on używał swoich płomieni, Hana czuła bijące od nich gorąco i nie mogła pozbyć się wrażenia, że celuje w nią. Dlatego robiła unik. Intuicja i instynkt kazały jej uciekać, i to robiła. Ale z drugiej strony, traciła wtedy kontrolę nad żelazem.
- To jest akurat twój zakichany problem! - krzyknęła.
I w ten oto sposób zaczęli się kłócić...

- Jutro, w południe, za Świątynią Ognia. Masz być i nie przyprowadzaj nikogo - wydał rozkaz.
Po jakiejś pół godzinie przestali się na siebie drzeć. Hanę gardło już zaczęło boleć, więc cieszyła się, kiedy Madara okazał się mądrzejszy od niej... Chociaż nie. Czuła irytację z tego powodu, że mimo, iż jest skończonym sukinsynem, to i tak lepszym od niej. Jednak kiedy brunet stwierdził, że to nie ma sensu, pomyślała, że po prostu sobie pójdzie. Ale on stanął obok niej i kazał aktywować żelazo. Czerwonowłosa przełknęła pigułkę szoku i zrobiła to, co kazał.
Znowu...
- Nie rozkazuj mi, Uchiha - warknęła, jednak on nic sobie z tego nie zrobił.
- Mówię poważnie. Nikogo nie przyprowadzaj. Szczególnie tej Yuki - powiedział twardo.
- A co ona ci takiego zrobiła? - spytała gotowa do obrony przyjaciółki.
- Może i żyjesz z Uchiha, ale nic nie wiesz o ludziach, którzy cie otaczają - odparł, a jego głos miał temperaturę zera absolutnego.
- A takim razie mnie oświeć.
- Zapytaj tej swojej Yuki, kim jest i skąd pochodzi. Wtedy już nie będziesz takim wspaniałomyślnym obrońcą ludzkości - powiedział i ruszył w stronę ulicy - Masz jutro przyjść. Sama - dodał dobitnie i sobie poszedł.
Czerwonowłosa chwilę zastanawiała się nad słowami bruneta. "... nic nie wiesz o ludziach, którzy cie otaczają." Miał rację. Nic nie wiedziała ani o Yuki, ani o Madarze, ani o Itachim...
Westchnęła zrezygnowana. Nienawidziła, kiedy ten zarozumiały dupek miał rację.
Nagle usłyszała stłumiony trzask drzwi.
Itachi wrócił. Pomyślała podekscytowana i natychmiast zrugała się za to. Odetchnęła głęboko i wróciła do domu. Wchodząc do kuchni, zobaczyła spoconego bruneta, który pił wodę. Kiedy już ugasił swoje pragnienie spojrzał pytająco na Hanę.
- Widziałem Madarę - zaczął i czekał na wyjaśnienie czerwonowłosej.
- Spokojnie. Z kim, jak z kim, ale z Madarą na pewno cie nie zdradzam - zażartowała. Oboje się uśmiechnęli, ale Itachi czekał dalej. - Więc... Trochę się pogodziliśmy i znowu trenujemy.
- To dobrze - odparł spokojnie.
"... nic nie wiesz o ludziach, którzy cię otaczają." Przypomniały się jej słowa Madary.
- Itachi? - zaczęła.
- Hmm...? - spojrzał na nią.
I w tym momencie stchórzyła.
- Jak tam trening z Izuną? - spytała. Miała wrażenie, że Itachi wie, o co chciała zapytać... Ale, no cóż... Hana była tchórzem.
- Dobrze. - Odpowiedział.
Chwilę jeszcze tak stali, w kompletnej ciszy. Potem brunet pierwszy wyszedł z kuchni, a Hana odetchnęła głęboko. Poczuła, jak całe napięcie znika, chociaż wcześniej nawet nie zdawała sobie z niego sprawy.
Nie dało się nie zauważyć, że Itachi zachowywał się inaczej niż rano. Na samo wspomnienie czerwonowłosa poczuła, jak się rumieni.

- Co jest...? - zapytała samą siebie. Już od pół godziny próbowała nastroić swoją gitarę, niestety z marnym skutkiem.
Może nie powinna teraz się w to bawić, ale nie miała innego zajęcia. Znudziło się jej już szukanie wskazówek w tych dziennikach. Przecież i tak tam nic nie ma. Nie wiedziała dlaczego Itachi tak się tym przejął. Przecież ten Masatake Uchiha nie ma nic z nimi wspólnego...
Westchnęła zrezygnowana i położyła gitarę obok siebie. Dzisiaj najwidoczniej nie miała weny do gry. Siedziała na werandzie i gapiła się bezmyślnie przed siebie. Nie myślała o niczym konkretnym.
Po kilku minutach poczuła na twarzy chłodny wietrzyk. Zbliżał się wieczór i powinna już wrócić do domu, ale jej było tutaj dobrze. Siedziała na werandzie i patrzyła, jak wiatr kołysze gałęziami drzew. Ten widok działał na nią uspokajająco i nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.

~*~