Rozdział 22

Cały dom rozniósł pisk spanikowanej czerwonowłosej dziewczyny. Starała się bronić przed napastnikiem, ale Itachi nie znał litości. Był bezwzględny.

W pewnym momencie Hana straciła poczucie równowagi i jak długa przewróciła się na podłogę. Jednak nawet wtedy brunet nie przestał. Usiadł okrakiem na niej i kontynuował. Dziewczyna starała się zepchnąć go z siebie, ale z marnym skutkiem. Ciągle czuła na swoim ciele jego zimne palce. Mimowolnie poczuła, jak jej oczy zachodzą łzami.

- Kurwa, Uchiha! - krzyknęła między salwami śmiechu. Nie potrafiła się obronić przed Itachim, który łaskotał jej ciało. - Przestań... - wysapała zmęczona. Już brzuch ją bolał od ciągłego chichotu. Jednak brunet wcale nie zamierzał przestawać dopóki nie osiągnie zamierzonego efektu. W tym momencie z kącików jej oczu wypłynęły wzbierające się w oczach łzy. Itachi w tym momencie poczuł dziką satysfakcję i przestał "znęcać" się nad czerwonowłosą. Ta jeszcze kilka sekund śmiała się, a po chwili ten dźwięk już całkowicie znikł. Niezgrabnym ruchem ręki otarła oczy i spojrzała na twarz bruneta. Ciągle siedział na niej okrakiem i obserwował jej emocje. - Już? A teraz ze mnie złaź - powiedział i spróbowała go z siebie zepchnąć. Jednak ten trik na niego nie zadziałał. Wybuchł tylko śmiechem na zmaganie czerwonowłosej, a ona przyznała w duchu, że to był przyjemny dźwięk. Taki czysty i pozbawiony trosk... - I co się rżysz? Złaź! - warknęła z uśmiechem na ustach, ale kiedy znowu spróbowała zepchnąć z siebie bruneta wybuchła śmiechem. - To nie jest śmieszne. Jesteś ciężki... - jęknęła rozbawiona.

- Już, już... Przestań się wiercić - mruknął próbując wstać, ale czerwonowłosa nieumyślenie podcięła mu nogi. Brunet rąbnął o posadzkę, co spowodowało kolejną salwę śmiechu u dziewczyny.

- No, dobra. Starczy - powiedziała z uśmiechem i podniosła się na łokciach - Itachi, możesz już wstać - patrzyła w kierunku bruneta, ale ten ani drgnął. Czerwonowłosa poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. W ciągu sekundy znalazła się przy chłopaku i szturchnęła go w ramię - Itachi? Itachi! - w tej sekundzie Uchiha otworzył oczy, ale zamiast czarnych, jak smoła tęczówek, Hana zobaczyła Sharingan. Złapał ją za nadgarstek, a dziewczyna pisnęła przerażona. Po kilku sekundach pomieszczenie wypełnił śmiech chłopka.

- Gdybyś widziała swoją minę... - powiedział, gdy już doszedł do siebie.

Czerwonowłosa była wściekła. Raz, omal nie zeszła na zawał, kiedy Itachi udawał trupa. Dwa, omal znowu nie umarła, gdy złapał ją za nadgarstek i prześwietlał Sharinganem. A ona myślała, że coś mu się stało!

- Pierdol się - warknęła z miną oburzonego dwulatka. Bała się o niego, a ten robi sobie z niej żarty.

- Zrobiłabyś to samo - odparł z uśmiechem patrząc na Hanę. Ta, zamiast odwzajemnić, obdarzyła go spojrzeniem godnym seryjnego mordercy.

- Bałam się, że coś ci się stało! - krzyknęła z wyrzutem, jednak po chwili brunet dostrzegł błąkający się uśmieszek na różowych ustach czerwonowłosej.

Po chwili oboje śmiali się w najlepsze.
- Muszę już iść... - zaczął, a czerwonowłosa nie mogła wyzbyć się wrażenia, że on wcale nie chce tego zrobić.
- Zdradzasz mnie? - spytała udając płacz. Chłopak się uśmiechnął.
- Czyli jednak wygrałem - powiedział, a Hana spojrzała na niego nic nie rozumiejąc. - Jednak potrafisz płakać... i to za mną! Jakie to urocze, aż chyba się porzygam - dodał. Dziewczyna stwierdziła, że to była chyba najdłuższa wypowiedź bruneta. W głębi siebie poczuła miłe ciepło.
- To ty torturowałeś mnie tylko dlatego, żeby zobaczyć czy się rozpłaczę?! - krzyknęła oburzona. Na Itachim ta scena nie wywarła najmniejszego wrażenia. Oparł się plecami o szafki i odparł obojętnie:
- Yyy... Tak. - Czerwonowłosa udała wściekłość i dla żartu usiadła na nim okrakiem i zaczęła go bić. Brunet nawet nie zareagował, tylko siedział i patrzył z politowaniem na dziewczynę. - Serio? A sądziłem, że jesteś w stanie mnie zabić jednym uderzeniem - sarknął.
- Pierdol się - powiedziała dźgając go palcem w tors.
Przez chwilę patrzyli sobie w oczy. Rysy Hany złagodniały i pozwoliła sobie na sekundę zapomnienia. Pozwoliła sobie utonąć w oczach bruneta. Nie przeszkadzała jej nawet jego bliskość. Ostatnio wypierała się wszystkiego, co do niego czuła. Jednak teraz to wróciło z zdwojoną siłą.
Pragnęła go. I nic nie mogła na to poradzić.
W tej chwili zapomniała o zwoju i wszystkich swoich obietnicach o tym, że go odnajdzie. O zapewnieniach, że musi wrócić. Wcale nie musi. Może przecież zostać tutaj. Z Itachim...
- Muszę już iść - powiedział, a ona poczuła, jak to wszystko, o czym przed chwilą myślała, wyparowało.
- Jasne - zaśmiała się nerwowo, żeby ukryć swoje zażenowanie. Zaczęła się podnosić z kolan chłopaka. - Przepraszam za to - mruknęła i poczuła zdradliwy rumieniec na swoich policzkach.
- Przecież nic się nie stało - odpowiedział. Czerwonowłosa nie widziała wyrazu jego twarzy, starała się ukryć swoją czerwoną buzię.
- A tak swoją drogą, to gdzie idziesz? - zapytała niewinnie.
- Umówiłem się z Izuną na trening - odparł.
- Czyli jednak mnie zdradzasz... - mruknęła żartobliwie, co wywołało uśmiech u nich obojga. - I co robicie na to zadanie?
- Postawiliśmy na genjutsu. A ty z Madarą?
- Hmm... - czerwonowłosa zastanowiła się nad ich ostatnim spotkaniem i nad tym, co oboje powiedzieli. - Teraz chyba nic...
- A no tak... - westchnął, jakby przypomniała mu się jakaś idiotyczna sytuacja. - Musiałaś się na niego wydrzeć...
- Nie było cię tam! - powiedziała trochę zbyt agresywnie niż planowała. - On traktuje ludzi, jak rzeczy.
- Rozumiem, ale proszę cię... Nie angażuj się w to. Zaciśnij zęby i zignoruj to. Pamiętaj, że wszystko, co tutaj zrobimy może mieć wpływ na przyszłość. A teraz naprawdę muszę już iść - powiedział spokojnie - Do później - dodał z lekkim uśmiechem.
W tym momencie Hana poczuła, jak się rozpływa...

Było już wczesne popołudnie, a czerwonowłosa nie zrobiła nic pożytecznego. Jeszcze! Jednak leżenie i nic nie robienie było dużą ciekawszą rzeczą niż na przykład spacer. Nie musiała rozmawiać z ludźmi.
Tak, leżenie w łóżku było o wiele lepszym wyborem. Nie to, że nie lubiła ludzi... No, może trochę nie lubiła. Wolała być sama. Lubiła to. Nikt jej wtedy nie oceniał, nie musiała udawać kogoś kim nie jest.
- Heh... Trochę nudno... - westchnęła. Samotność wcale Hanie nie przeszkadzała, jednak czasami jest po prostu przytłaczająca. Kiedy jest się samemu trudno o to, żeby coś się działo interesującego. Czerwonowłosa nie specjalnie przepadała za wtrącaniem się komuś do życia, ale dowiedzenie się czegoś ciekawego nigdy nikomu nie zaszkodzi, prawda? Lubiła dużo wiedzieć, co nie znaczy, że była zwolenniczką plotek. Wręcz przeciwnie! Hana potrafiła trzymać język za zębami, dopóki nie poczuła się zagrożona. Trochę to okrutne, wykorzystywać brudy ludzi przeciw nim, ale czasami życie zmusza do użycia różnych środków bezpieczeństwa. A czerwonowłosa lubiła czuć się bezpieczna, jednak tą metodę wykorzystywała tylko w ostateczności.
Leżała na plecach z dłońmi pod głową. Jedna noga zwisała z łóżka i dziewczyna czuła opuszkami palców bosej stopy chłód bijący z podłogi. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Hana nie miała ochoty wstawać, ale kultura czegoś od niej wymagała. Westchnęła ciężko, niczym męczennik i zeszła z łóżka. Kiedy schodziła po schodach pukanie się nasiliło i czerwonowłosa pomyślała, że ktoś zaraz wyważy te drzwi.
- Co do...? - zaczęła, ale kiedy zobaczyła Madarę stojącego w progu zamilkła. Stała, jak wryta i gapiła się na bruneta, jakby co najmniej był przybyszem z kosmosu.
- Nie spodziewałaś się, co? - spytał z satysfakcją wymalowaną na twarzy i wszedł do domu. Czerwonowłosa nie protestowała, tylko stała zastanawiając się, gdzie Madara musiał się uderzyć, żeby do niej przyjść z własnej woli.
- Dobra... O co tu chodzi? - spytała podejrzliwie. Komu, jak komu, ale Madarze na pewno nie ufała. No, bo jak można ufać komuś takiemu jak on?
- Dobre pytanie... - zastanowił się. - Myślę, że o to zadanie, co mamy razem wykonać.
- Sądziłam, że sprawę tej kwestii już rozwiązaliśmy - powiedziała złośliwie. Już nie chciało się jej udawać uprzejmej, skoro on nie potrafił się zdobyć na to samo.
- Też tak myślałem, jednak stwierdziłem, że już wolę pracować z tobą niż przegrać z Izuną i Itachim - odparł. Czerwonowłosa starała się ukryć, jakie wrażenie wywarły na niej te słowa. Madara był irytująco arogancki, ale myślała, że w stosunku do swojego brata był... inny?
- Czyli... Czyli właściwie co?
- Czyli będziemy znowu pracować razem. Coś jeszcze? - warknął niczym pan i władca. Jednak nie przewidział, że Hana nie da sobą rządzić.
- A może zapytasz mnie o zdanie? - warknęła ledwo powstrzymując się od wyprucia flaków brunetowi. Za każdym razem, kiedy go widziała, była zdziwiona, że ta osoba potrafi obudzić w niej takie mordercze myśli.
- Może innym razem - powiedział z nieukrywaną satysfakcją widząc, jak czerwonowłosa stara się nad sobą zapanować. Zacisnęła dłonie w pięści aż pobielały jej knykcie. Odetchnęła głęboko i spojrzała prosto w oczy bruneta.
- Nie uważaj mnie za gorszą od siebie tylko dlatego, że jestem kobietą - powiedziała dumna, że jej głos zabrzmiał tak spokojnie. Madara chciał coś dodać, ale przerwała mu - Zamknij z łaski swojej tą cholerną mordę, bo ci tak przypieprzę, że nie wstaniesz - warknęła i po chwili uśmiechnęła się sztucznie. - No, cieszę się, że się dogadaliśmy.
- Naprawdę uważasz, że jesteś w stanie mi rozkazywać? - zapytał zimno.
- A ty? - spytała zaczepnie, a on ku jej wielkiemu zdziwieniu roześmiał się.
Śmiejący się Madara. W jej domu.
Coś w tej scenie było nie tak... Czerwonowłosa poczuła się strasznie niepewnie, kiedy widziała bruneta w takim stanie. Nie wiedziała, co ma zrobić, więc tylko stała i patrzyła na na niego. Starała się uspokoić i w razie czego uciec. Bo przecież nie wiadomo, jak to się może skończyć.
- Jesteś taka urocza, kiedy się stawiasz.

~*~