One Shot I

Jest taka miłość, która nie umiera, choć zakochani od siebie odejdą. - Jan Twardowski

Świeca
Może rozjaśnić noc

Uśmiech
Może zbudować całe cesarstwo

I jesteś ty

I jestem ja

I nikt w to nie wierzy
Ale miłość robi szach-mat

I jeśli mnie zignorujesz
Będę znowu walczyć.
 

To historia miłosna
Historia miłosna

Krzyk szczęścia
Jakieś łzy popłynęły
Żyje się w tej historii miłosnej,
Historii miłosnej
Historii miłosnej...^{(fragm. Indila - Love Story)}

Zasnęła.

Położyła ją delikatnie w swoim łóżeczku. Brązowego misia ułożyła obok dziewczynki, która natychmiast wtuliła się w przytulankę.

Mina delikatnie odgarnęła kosmyki włosów z twarzy swojej córeczki i jeszcze przez chwilę patrzyła, jak słodko śpi...

Dziewięć miesięcy nosiła ją w sobie, pięć godzin rodziła, pół roku nie spała po nocach, a ona okazuje się być podobna do ojca!

Była niemal identyczna, jak on. Te same krwistoczerwone włosy, te same orzechowe oczy, te same policzki, usta nos...

Szatynka niemal żałowała, że nigdy się nie poznają... Niemal.

Sasori nie musi wiedzieć o istnieniu Hany.

Tak było lepiej.
Dla nich obojga...

Jednak Mina tęskniła za nim... Za jego spojrzeniem, za uśmiechem, od którego kolana się pod nią uginały...

Westchnęła ciężko...

Pocałowała Hanę w czoło i cicho wyszła z jej pokoju.

Zeszła na parter i weszła do salonu.

Dzisiaj były czwarte urodziny Hany i Deidary.

Rodzice maluchów zgodnie stwierdzili, że lepiej będzie, jeśli połączą te urodziny w jedno. Po co robić dwa takie same przyjęcia w dwóch różnych terminach, na które przyjdą te same osoby? W takim wypadku, blondyn swoje urodziny obchodził kilka dni później, a Hana kilka dni wcześniej.

Czerwonowłosa od rana latała podekscytowana po domu pytając, kiedy Dei przyjdzie. Kimie mówiła, że blondyn również ciągle pytał, kiedy idą do Hany. To było takie słodkie...

Mina uśmiechnęła się do siebie zbierając podarte kawałki papieru ozdobnego. Dzieciaki miały więcej zabawy z opakowań niż z samych prezentów.

Kimie zaoferowała się pomóc w sprzątaniu, ale Mina grzecznie odmówiła. Mimo, że uważała matkę Deidary za przyjaciółkę, to nie lubiła, gdy ktoś kręcił się po jej domu.

To było irytujące.

Wolała pracować dłużej, ale samodzielnie.

Czcigodna Chiyo z Sunagakure nauczyła ją, że lepiej robić wszystko samemu...

Gdy już wszystko było jakoś ogarnięte opadła zmęczona na kanapę.

To był wesoły, ale ciężki dzień... Musiała załatwić dwa torty, po jednym dla każdego jubilata, bo chociaż Hana i Deidara bardzo się lubili, to woleli mieć wszystko swoje.

W sumie to trzy torty, ponieważ jeden miał bliski kontakt z podłogą, gdy Mina potknęła się o jedną z zabawek córki...

Odetchnęła głęboko. Mimo, że to był męczący dzień, to już się kończył.

Zamknęła oczy pozwalając swojemu umyśle popłynąć gdzieś daleko...

Nie wiedzieć dlaczego, wybrał sobie podróż po wspomnieniach...

Gdy biegła przez ciemny las uciekając z wioski...

Teraz to wydawało się jej głupie i nieodpowiedzialne, ale... zrobiłaby to jeszcze raz. Niczego nie żałowała.

Banicji w klanie Hasuno?

Poznania Sasoriego?

Gdyby nie uciekła, Hana nigdy by się nie narodziła...

*

Biegła.

Długa grzywka wpadała w oczy... W jej, duże załzawione oczy...

Ledwo powstrzymywała się od krzyku, który dusił ją od wewnątrz. Łzy ograniczyły dobrą widoczność, dlatego gałęzie kaleczyły jej ciało małymi ranami, z których płynęła ciepła krew. Jednak nie zwolniła. Biegła jeszcze szybciej.

Byle dalej od Iwagakure.

Byle dalej od klanu Hasuno.

Byle dalej od matki...

Nienawidziła jej.

Mocne słowa, ale naprawdę Mina nie potrafiła z nią żyć w zgodzie. Zawsze się kłóciły. Kazuko Hasuno chciała kontrolować życie córki w najmniejszym calu. Mówiła... Nie, rozkazywała jej z kim ma się przyjaźnić, w co ubierać, co jeść...

Jednak ostatnia sytuacja załamała Minę.

No, bo jakim prawem Kazuko kazała wziąć jej ślub z jakimś facetem, którego nigdy na oczy nie widziała?

To było "lekkie" przegięcie.

Dziewczyna nie zamierzała już należeć do tej rodziny. Nie chciała mieć z nimi żadnych kontaktów. Chciała zniknąć...

Dlatego uciekła.

Nie wiedziała gdzie. Po prostu biegła tam, gdzie ją nogi zaprowadziły. Wszystko jedno w jakie miejsce trafi. Wszędzie było lepiej niż w domu.

Zatrzymała się na chwilę, żeby złapać oddech. Oparła się o drzewo, ale po chwili usiadła na trawie.

W czasie biegu trochę się uspokoiła, ale teraz świeże wspomnienia powróciły.

Rozpłakała się.

I płakała jeszcze długo...

Nawet nie zauważyła, kiedy zasnęła.

Następnego dnia obudziły ją ciepłe promienie wschodzącego słońca. Przetarła leniwie oczy i dopiero teraz dotarło do niej, co tak naprawdę zrobiła. Uciekła z domu. Skazała się na banicję w klanie Hasuno. Opuściła wszystko, co znała...

Zamiast strachu poczuła się wolna.

Teraz nie obowiązywały jej żadne prawa i zasady, których uczyła się całe życie... To było cudowne uczucie. Móc wszystko, nie być do niczego zmuszanym...

Po raz pierwszy w życiu Mina poczuła się szczęśliwa. Cieszyła się, że opuściła rodzinę...

Jednak gdzieś głęboko w niej czuła coś zupełnie innego..., ale nie przejmowała się tym. Stwierdziła, że to przejściowe. W końcu odrzuciła to, czego uczono ją całe życie. To musiało zostawić po sobie ślad.

Po kilku minutach wstała zastanawiając się, co zrobić z tak rozpoczętym dniem, ale w tym momencie jej żołądek dał o sobie znać.Po około godzinie znalazła jakiś przydrożny bar. Zamówiła porcję dango i zieloną herbatę. Czekając na posiłek zastanawiała się, co teraz ma zrobić. Do Iwagakure nie wróci, to na pewno...

Poczucie wolności było, jak spełnienie marzeń. Teraz mogła wszystko..., ale nie wiedziała czego chce.

Nie jeden raz już myślała nad tym, coby było gdyby uciekła.

Czy klan by ją szukał? Nie. Pewnie, że nie.

To było proste, po co mieliby ją szukać? W końcu pozbyliby się problemu, którym była. Może miała Gogyō, ale co z tego? Może wywodziła się z głównej gałęzi klanu..., ale to jakoś nie miało znaczenia.

Matka jej po prostu nienawidziła... Pewnie cieszyła się, że Mina zniknęła... Na pewno...

Dziewczyna westchnęła.

To dobrze, że klan jej nie szukał. Nie chciała tam wracać...

Po chwili przestała już nad tym myśleć. Potrzebowała planu.

Gdzie mogłaby pójść...

Zawsze chciała zobaczyć Sunagakure w Kraju Wiatru...

Nie miała lepszego pomysłu, więc postanowiła, że uda się tam. A co potem?

Potem postanowiła improwizować.

Żeby dostać się do Sunagakure potrzebowała dokumentów...

Wyciągnęła z plecaka potrzebny papierek i przez chwilę patrzyła na niego. Nie była pewna czy na tych papierach ją wpuszczą do wioski...

Pochodziła z Iwagakure.

Niedawno skończyła się II Wielka Wojna Shinobi, na pewno jej nie wpuszczą z obywatelstwem z Kraju Ziemi.

Gdy ciągle gapiła się bezmyślnie na swoje papiery kelnerka przyniosła jej zamówienie. Jedząc dango wpadła na pomysł sfałszowania dokumentów, ale jak ją złapią to w najlepszym razie resztę życia skończy w więzieniu. Za duże ryzyko.

Mogłaby zrezygnować z wizyty w Sunagakure, ale co z tego?

Wszędzie potrzebne były dokumenty i wszędzie jej nie wpuszczą z tym obywatelstwem.

Westchnęła...

Po chwili namysłu postanowiła.

Sfałszuje te dokumenty. A jeśli ją złapią, to co? Wszędzie lepiej niż w domu, nawet w więzieniu.

Po posiłku ciągle siedziała w tym samym barze. W plecaku szukała acetonu, który miał być potrzebny do jakiegoś eksperymentu w Akademii Medycznej.

Kiedy pakowała w pośpiechu rzeczy, nie zauważyła tej małej buteleczki... Dzięki Bogu!

Aceton potrafi "wyciągać" atrament z papieru... Bardzo praktyczne, szczególnie w tej sytuacji.

Jednak po tym zostanie ślad, który w dobrym świetle jest widoczny... Dlatego postanowiła, że do wioski przybędzie nocą.

Podróż do Sunagakure zajmie jej kilka dni, ale przynajmniej miała pieniądze. Na trochę wystarczy, a potem znajdzie sobie jakąś pracę...

Spojrzała na kelnerkę, która obsługiwała jakąś parę w kącie pomieszczenia.

Przecież roznoszenie jedzenia w barze nie może być takie trudne...!

Była noc.

Do Sunagakure dostała się stosunkowo łatwo. Strażnicy przy wejściu do wioski sprawdzili jej papiery, ale nie zauważyli nic podejrzanego. Zapytali tylko, co stało się w jej prawą rękę, że ma ją zabandażowaną.

Nie mogła jej pokazywać. Przecież ma tam tatuaż cechujący Hasuno. Gdyby go zobaczyli od razu zorientowaliby się kim i skąd jest...

Powiedziała, że poparzyła ją w pożarze kilka lat temu. Kupili to.

Teraz przemierzała ulice wioski. Uważnie rozglądała się dookoła, ale wszystko było okryte ciemnością nocy. Jedynym źródłem światła były uliczne lampy rozstawione co kilka metrów, jednak nie dawały wystarczającej ilości blasku.

Mina teraz nie miała, co oglądać. Postanowiła, że znajdzie jakiś tani hoteliki i tam się przenocuje. Rano pokręci się trochę po okolicy i może znajdzie jakąś pracę?

Nagle usłyszała kobiecy krzyk. Pobiegła za głosem sprawdzić co się dzieje. Za rogiem zebrała się już spora grupka gapiów, którzy nic nie robili tylko komentowali.

Podeszła do nich i zaczęła się przedzierać przez tłum. Miała instynkt medyka i całą sobą czuła, że coś się dzieje.

Chciała pomóc.

Kiedy dotarła już na przód grupy jej oczom ukazała się kobieta w zaawansowanej ciąży. Klęczała rzucając przekleństwa na każdego, kto tylko starał się pomóc... Nic dziwnego, rodzenie jest dość bolesnym elementem życia kobiety.

Obok niej również klęczał mężczyzna, zapewne mąż ciężarnej.

- Sprowadzić medyka! Już! - rozkazał, ku zdziwieniu Miny, Trzeci Kazekage.

- Ja jestem medykiem - powiedziała, sama zdziwiona pewnością swojego głosu.

I medykiem do końca też nie była... Dopiero się uczyła w Akademii Medycznej Iwagakure, ale nie mogła tak po prostu odmówić pomocy... No, i o ciąży uczą dopiero na czwartym roku, a Mina była na trzecim.

Jednak wszyscy nauczyciele mówili jej, że jest zdolna.

I była skoro uczyła się dniami i nocami.

- Trzeba zabrać ją do szpitala - powiedział przejęty mężczyzna.

- Nie zdążymy - mruknęła sprawdzając stan ciężarnej.

- Co?

- Gdzie pan mieszka? - zapytała twardym głosem i miała nadzieję, że niedaleko.

- Tam... - wskazał machnięciem ręki na pobliski budynek.

Mina widziała, że był przerażony. Jego żona zaraz zacznie rodzić i to bardzo możliwe, że na ulicy, jeżeli się nie ruszą i przeniosą kobiety do domu. Czy chce, czy nie, bo takich rzeczy raczej nie da się przesunąć na inny termin.

- Trzeba ją przenieść do domu - rozkazała.

Kiedy kilku mężczyzn podeszło do pomocy przy "transporcie", Mina przeklinała się w duchu, że podjęła się tego. Była jedynie studentką, dopiero się uczyła, a już miała odbierać poród? Prawdą jest, że czytała kilka książek o tym, ale praktyka i teoria to dwie różne rzeczy! Nie miała zielonego pojęcia, co robić! Mogła co najwyżej asystować przy porodzie, ale nie go odbierać.

Uderzyła się w policzek, zabraniając sobie panikować.

Da radę.

Gdy już byli w domu Kazekage, kazała położyć kobietę na stole, ponieważ nigdzie indziej nie widziała dogodnego miejsca do przyjmowania porodu...

*

Nagle otworzyła oczy.

Nie zauważyła kiedy zasnęła. Wstała i rozprostowała kości, które niebezpiecznie strzyknęły. Zawsze się tak działo. Mina nie wiedziała dlaczego... Może jakiś defekt genetyczny?

Jeszcze raz rozejrzała się po salonie. Wyglądał znośnie, może nie był sterylnie czysty, ale to nie szpital. Tu wychowuje się dziecko! Marna wymówka na jej lenistwo, ale przynajmniej uciszyła wyrzuty sumienia.

Mina nienawidziła sprzątać.

Leniwym krokiem ruszyła na piętro. Jeszcze raz zajrzała do pokoju córki, żeby sprawdzić czy wszystko było dobrze.

Mała Hana leżała rozwalona na łóżku, a jej miś na podłodze. Jedna ręka luźno zwisała z jej "legowiska", a nogi były splątane kołdrą. Czerwone włosy leżały luźno na poduszce...

Rano Mina znowu będzie musiała je przez pół godziny czesać... Zawsze się zastanawiała, jak ona śpi, że te kłaki później takie splątane są. Kiedyś dla ułatwienie, próbowała je związać w warkocz, ale mała zawsze je rozpuszczała, bo to tłamsi jej osobowość...

Za dużo telewizji... Za dużo.

Mina przez chwilę wahała się czy wejść w głąb pokoju i poprawić czerwonowłosą, ale jak się obudzi, to już nie zaśnie..., a rano będzie nie do zniesienia.

Ciężko jest być odpowiedzialną matką.

Wyszła z jej pokoju i udała się do swojej sypialni. 

Rzuciła się na swoje niepościelone łóżko, nie przejmując się czymś tak mało istotnym, jak ściągnięcie butów czy przebranie się w piżamę...

Jaki ona daje przykład?

Jednak nie przejmowała się tym. Gdyby Hana wyrosła na taką osobę jak ona, byłaby dumna, że odwaliła kawał dobrej roboty.

Szkoda, że jej matka tak nie uważała..., ale teraz miała głęboko gdzieś jej zdanie.

Ona i jej córka nosiły nazwisko Hasuno, ale od jej ucieczki już nie należały do klanu... Wtedy nawet Hany na świecie nie było, ale miała już postawiony na sobie krzyżyk.

- ..., rozumie pani. Czy pani mnie w ogóle słucha?! - krzyknęła jakaś przewrażliwiona szatynka.

- Ależ oczywiście - powiedziała pewnie i może kobieta kupiłaby to, gdyby Mina nie ziewnęła.

- To jawny brak szacunku! Złożę na panią skargę! - wrzasnęła donośnym głosem, a jej syn zgrabił się jeszcze bardziej.

Biedne dziecko...  Mruknęła w myślach patrząc na przerażonego zachowaniem matki chłopca.

- Słyszy mnie pani?!

- Oczywiście, tak samo jak pół wioski - powiedziała z uprzejmym uśmiechem i kątem oka zerknęła na zegar wiszący na ścianie.

Jeszcze pięć minut i skończy zmianę. Jeszcze pięć minut i wróci do domu. Jeszcze pięć minut...

Boże... Ale to się wlecze... Westchnęła w duchu znudzona, a ta baba ciągle się na nią wydzierała.

- Już? Skończyła pani? - spytała spokojnie, gdy kobieta wzięła głębszy oddech.

Wyglądała jak dorodny pomidor...

W sumie, to zjadłaby coś przed powrotem do domu.

Może onigiri?

Albo dango?

O tak! Dawno już to jadła, więc... W tej nowej knajpce na rogu podobno są niezłe.

- Dobra! - krzyknęła w końcu mając dość już tej kobiety. Wstała z miejsca i oparła ręce o blat biurka. - Proszę natychmiast wyjść - warknęła przez zaciśnięte zęby ledwo hamując się od poczęstowania tej baby prawym sierpowym.

- Złożę na panią skargę! - powtórzyła groźbę na odchodne. Wzięła swojego syna z rękę i szybkim krokiem opuściła gabinet Miny.

- Już się boję! - zawołała za nią i opadła na krzesło.

Mina kochała pomagać ludziom. Jej marzeniem było zostać lekarzem, żeby ratować ludzkie życia. Nie chciała być kolejnym shinobim, który walczy za wioskę. Oczywiście nie uważała nikogo za gorszego z tego powodu. Podziwiała nawet ludzi, którzy byli wstanie poświęcić życie za kraj. To niesamowite, jak bardzo można kochać swoją ojczyznę. Jednak Mina wolała pracować w cieniu. Wolała leczyć rany tym, którzy walczyli. Tym, którzy robili coś dla dobra ogółu.

To był jej napęd. To dla tej myśli każdego ranka wstawała z łóżka.

Teraz przypomniała sobie groźbę kobiety. 

No, to mam przejebane...

*

- Ja?

- Tak, jesteś świetnym medykiem. A przy boku Chiyo będziesz jeszcze lepsza - powiedział z uśmiechem Trzeci Kazekage.

Jeszcze wczoraj był cały roztrzęsiony, a dzisiaj tryskał szczęściem. W sumie nic dziwnego, urodził mu się syn. Każdy facet cieszy się z narodzin syna, co nie? Mina miała ten zaszczyt odbierać poród, chociaż była wtedy przerażona, jak małe dziecko.

Ale dała radę. Nie było żadnych komplikacji i wszystko przebiegło szybko i sprawnie.

Dzięki Bogu...

- Przykro mi, Trzeci, ale ja nie przyjmuje uczniów - odparła starsza pani. Miała siwe włosy uczesane w ciasny kok oraz surowe rysy twarzy. Jej mina jasno dawała znać, że wcale nie ma ochoty tutaj przebywać.

- Wiem, ale dla naszej Miny-chan zrobisz wyjątek - uśmiechnął się szerzej.

- Wie pan... Ja chyba jednak nie nadaję się do tego... - wtrąciła się nieśmiało Mina.

Jej marzeniem było zostać lekarzem. Pomagać ludziom, ale wolała nie współpracować z Chiyo. Jej wewnętrzny szósty zmysł mówił, że to nie chce mieć z tą kobietą nic wspólnego.

- Dlaczego mam uczyć kogoś, kto nawet tego nie chce? - powiedziała zimnym tonem.

- Bo ja ci każę - warknął Kazekage już wyraźnie podirytowany tą rozmową.

Chiyo w tym momencie wyraźnie mina zrzedła. Brunetka poczuła wewnętrzną satysfakcję. Ogólnie Mina nie należała do mściwych osób, ale starsza pani budziła w niej niechęć. Wyglądała i zachowywała się arogancko. Aczkolwiek Mina nie mogła odmówić jej talentu. W czasie II wojny to właśnie Chiyo była jednym z najbardziej zasłużonych medyków. Nawet w Iwagakure wszyscy znają jej imię. To ona opracowała antidotum na wiele trucizn. Była również ekspertką, jeśli chodzi o marionetki. Chodziła nawet plotka, że jej marionetki są w stanie opanować cały zamek. Jednak brunetka nie sądziła, żeby to była prawda. Fakt, Chiyo była wspaniałym medykiem, który na pewno zasłużył się w czasie wojny, ale nie przesadzajmy. Jej zdaniem ta "historia" była mocno przesadzona.

- Ale... - zaczęła Chiyo, ale nim skończyła Trzeci wyszedł z pomieszczenia.

Mina i Chiyo zostały same i dopiero teraz doszło do szatynki to, co przed chwilą się stało. Miała zostać uczennicą Chiyo.

- Jeśli sądzisz, że będę dla ciebie miła, bo Kazekage kazał mi cię uczyć, to się mylisz - powiedziała nawet na nią nie patrząc i sztywnym krokiem wyszła z pomieszczenia, żeby zatrzymać się w drzwiach i warknąć - Ruszże się, dziewczyno.

Mina posłusznie ruszyła za tą starą babą. W duchu przeklinała siebie, że nie była bardziej stanowcza. Przecież gdyby powiedziała "Nie." to nie musiałby się z nią użerać. Jeszcze nie zaczęła współpracy z nią, a już miała dość.

*

- Mina... Jesteś tutaj najlepszym lekarzem - zaczął jej szef. Gruby, łysawy mężczyzna po czterdziestce z małymi, świńskimi oczkami, które wyglądały jak małe czarne dziurki. W rękach nerwowo obracał długopis, a na jego czole pojawiły się kropelki potu. Wyraźnie stresowała go ta rozmowa, jednak Mina nie wiedziała dlaczego. To ON był jej szefem. To ON miał prawo ją zwolnić, a jednak wyglądał jakby się jej bał. Szatynce w sumie to nie przeszkadzało, ale wolała, żeby jej pracodawca tak nie pocił się w jej towarzystwie... - Wiesz, że cię szanuję najbardziej ze wszystkich tutaj... - mruknął mocniej zaciskając grube palce na długopisie. A Mina zastanawiała się o, co mu chodzi. Wiedziała, że na pewno w sprawie skargi tej baby, co się na nią wydarła poprzedniego dnia, ale on powinien teraz grozić jej zwolnieniem, a nie strzelać taką wazeliną.

- Ale? - zapytała mając nadzieję, że to pośpieszy trochę sytuację. Szatynka chciała mieć to już za sobą... I jej szef najwyraźniej też. Jego biała koszula powoli zaczynała być coraz bardziej mokra.

- Ale to już była któraś z kolei skarga na ciebie... Oczywiście, ja nic do ciebie nie mam! - dodał pospiesznie. - Jednak... Może powinnaś wziąć mały urlop, żeby się odprężyć, odpocząć? Co ty na to? Może dwa tygodnie? - spytał z uśmiechem pełnym nadziei.

- Hę? - stęknęła, a jej brwi pojechały w górę.

Co to miało być? Ktoś złożył na nią skargę, a on proponuje jej urlop?

- Tak! To świetny pomysł! Zresztą spędzisz więcej czasu z Haną, prawda? - powiedział z dziwnym uśmiechem udając, że czyta jakieś dokumenty, chociaż Mina widziała, że to były puste kartki. - Widzę, że dawno nie brałaś żadnego odpoczynku. Nie grozi ci przypadkiem pracoholizm? - zaśmiał się nerwowo.

- Potrzebuję pieniędzy - odpowiedziała niepewnie.

Po za tym, naprawdę potrzebowała kasy. Banknoty nie rosną na drzewach, a Hana też do niejadków nie należy. Zresztą tu nie chodzi nawet o jedzenie. Obie potrzebowały ubrań i dachu nad głową. A to, niestety, kosztuje.

- Och, rozumiem, rozumiem - mówił z prędkością światła. - A wiesz co? Jak wrócisz to dam ci podwyższę, a co! Hana chyba jest o tej porze w przedszkolu, prawda? Będziesz mieć chwilę wytchnienia. A teraz może idź do domu, weź ciepłą kąpiel - mówił zaciskając dłonie aż zbielały mu knykcie.

Innymi słowy - spadaj.

- Dobrze... - mruknęła Mina i ruszyła w kierunku drzwi.

To było dziwne spotkanie. Szef wyglądał jakby miał zejść na zawał, jednak dzielnie się trzymał. Jednak szatynka nie zastanawiała się nad tym długo. Obiecał, że da jej podwyżkę!

Mina nigdy nie była materialistką. Dla niej kto, ile ma pieniędzy nie było ważne. Jednak, kiedy wychowuje dziecko, to wszystko nabiera innego znaczenia. Droższego.

Idąc korytarzem do swojego gabinetu po swoje rzeczy jeszcze myślała o dziwacznym zachowaniu jej szefa. Nigdy nie postępował w ten sposób. Zawsze wydzierał mordę na każdego kto mu podpadł. Mina nie potrafiła zliczyć ile razy to na nią kierował swoją wściekłość. Jednak dzisiaj w ogóle nie był do siebie podobny.

Ostatecznie wzruszyła ramionami i skręciła w drugi korytarz. W tym momencie zderzyła się z kimś i upadła na tyłek. Już miała opieprzyć tego gówniarza, że po szpitalnych korytarzach się nie biega, kiedy wściekła spojrzała w górę zobaczyła te same brązowe tęczówki, które miała jej córka.

Mina nie mogła uwierzyć, że znowu widzi Sasoriego. Był dokładnie taki sam, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy...

*

- Teraz wystarczy dokładnie oczyszczać ranę, żeby nie wdało się zakażenie - powiedziała z ciepłym uśmiechem. Jej zdaniem ludzie powinni czuć, że lekarz ich wspiera i za wszelką cenę stara się pomóc, nawet jeśli ta pomoc jest niewystarczająca. Z tego powodu Mina zawsze starała się być miła i uprzejma. Lubiła pomagać... Lubiła, kiedy ktoś jej dziękował za otrzymaną pomoc. Lubiła to uczucie bycia potrzebnym.

- Mina! - wrzasnęła Chiyo zza jej pleców. Dziewczyna wzdrygnęła się przestraszona i omal nie opuściła rzeczy, które trzymała w rękach. Przyciskając przedmioty do piersi powoli odwróciła, szykując na ostry opieprz od swojej mentorki. Chiyo nigdy nie chwaliła, zawsze coś było źle. - Do piątki - powiedziała twardym głosem i ruszyła dalej korytarzem.

Szatynka zamrugała zdziwiona, ale natychmiast ruszyła do wskazanej sali. Idąc korytarzem zastanawiała się, jak będzie przebiegała jej nauka z tą babą. Na pewno, nie będzie lekko i zatęskni za swoimi nauczycielami w Iwagakure... Szybko potrząsnęła głową, żeby odgonić od siebie wspomnienia o wiosce.

To był zamknięty rozdział. Już nigdy nie chciała tam wracać. Jej własna matka zmusiła ją do decyzji jaką była ucieczka. Szatynka uważała, że uciekają tylko słabi. Zawsze należy stawiać czoła problemom. Jednak w chwili, gdy oznajmiono jej, że ma wyjść za mąż za kogoś, kogo nigdy nie widziała... Wtedy zrezygnowała z takiego myślenia. Czasem nie ma innego wyjścia niż ucieczka. I chociaż Mina bała się, co będzie dalej, to nie żałowała.

Pociągnęła nosem wchodząc do sali numer pięć.

I wtedy go zobaczyła.

Siedział rozłożony na krześle, a jego głowa spoczywała na oparciu. Wyglądał jakby spał. Przymknięte oczy i lekko rozchylone usta. Lekko przydługie, krwistoczerwone włosy opadały na oparcie krzesła i czoło chłopaka...

Mina lekko trzasnęła drzwiami dając o sobie znać.

Podniósł głowę i spojrzał na nią brązowymi oczyma. Wyglądał na mocno zmęczonego i wyczerpanego, ale nic nie mówił.

Prawe ramie chłopaka było odsłonięte i Mina doskonale widziała głęboką ranę, z ciurkiem płynęła krew. Czerwona ciesz spadała na podłogę tworząc kałużę krwi. Wszystkie rzeczy, które miała ze sobą położyła na stoliku obok chłopaka. Były to głównie bandaże i środki dezynfekujące, ponieważ Chiyo kazała jej zajmować się tylko ranami.

Usiadła na stołku, który przystawiła tak, żeby być naprzeciwko krwawiącej rany. Natychmiast dziewczyna zabrała się do zatamowania krwi. Jeśli straciłby jej za dużo mógłby stracić przytomność albo całkowicie wykrwawić się na śmierć.

- Nie zapytasz, jak to się stało? - zaczął chłopak. Mina spojrzała na jego twarz, ale po sekundzie wróciła do poprzedniej czynności. Po co miała pytać? Pewnie w czasie jakiejś misji napotkał wroga, wszczęła się walka i chłopak został ranny. Proste i logiczne.

A on pewnie chciał opowiedzieć, jakim to wspaniałym shinobi jest i co on tam zrobił.

Kiedy skończyła tamować krew i oczyszczać ranę, zabrała się za bandażowanie. Okaleczenie okazało się nie tak głębokie, jak na początku myślała i obeszło się bez zszywania. Zresztą Mina nie wiedziała czy dałaby radę. Nie jest jakoś specjalnie wrażliwa. Nie boi się krwi i nie przeraża ją otwarcie jamy brzusznej. Kiedyś w Akademii Medycznej na lekcji mieli zrobić sekcję żaby. Jej koleżanka zemdlała, a jakiś chłopak zwymiotował. Miny to nie ruszało, ale wizja przebicia komuś skóry igłą i przeciągnięcie przez to nici nie za bardzo do niej przemawiała. Mimowolnie wzdrygnęła się na ten obraz, ale nie przestała bandażować ramienia chłopaka.

- Gotowe - oznajmiła z dumą. - Jutro trzeba będzie zmienić opatrunek. Zgłosisz się do jakiejś pielęgniarki - powiedziała uprzejmie wstając ze stołka i zaczęła zbierać rzeczy.

- Ciebie nie będzie? - zapytał od niechcenia. Mina na chwilę zamarła, ale po sekundzie wróciła do uporządkowania rzeczy. Gdyby nie ta jego arogancka postawa, to mogłaby pomyśleć, że mu się podoba. Jednak ignorancja, która po prostu biła z jego oczu zniechęcała ją do takiego pomysłu.

- Będę, ale Chiyo-sama pewnie zawali mnie robotą - odpowiedziała nawet na niego nie patrząc. W sumie, to chyba nawet wolałaby to, niż ponowne spotkanie z chłopakiem. Mina starała się nie oceniać ludzi. Każdy przeszedł przez co innego i każdy ma swój bagaż doświadczeń, a ona nie powinna być tą, która szufladkuje. Jednak ten czerwonowłosy chłopak budził w niej swojego rodzaju niechęć. Jego postawa zdradzała arogancję i wszelkiego rodzaju cynizm. Szatynka niekoniecznie przepadała za takimi ludźmi.

- To ty jesteś jej uczennicą? - zapytał nie ukazując specjalnego zainteresowania.

Ten rudy typek powoli zaczynał ją irytować. Mina nie chciała wdawać się z nim w jakąś głębszą dyskusję, dlatego odparła tylko chłodnym: "Tak." i wyszła z sali numer pięć.

Wtedy jeszcze nie zdawała sobie sprawy, ile ten chłopak będzie dla nie znaczył.

*

Mała Hana siedziała sobie grzecznie na ziemi i słuchała, co mówi Pani. Obok niej siedział blond chłopczyk, który zawzięcie coś rysował.

- ... więc bądźcie mili dla waszego nowego kolegi - zaświergotała wesoło wychowawczyni gromadki dzieci, którzy patrzyli na nią z zainteresowaniem. No, może oprócz Deidary, ale Eri już dawno przestała ubiegać się o jego uwagę. Blondyn jak na swój wiek, był dość aspołeczny. Nie lubił się bawić z innymi z wyjątkiem tej czerwonowłosej dziewczynki, która siedziała obok niego.

- Jak sie nazywa? - zapytała uroczym, dziecięcym głosikiem.

- Shun Okami, słonko - odpowiedziała z uśmiechem zadowolona, że Hana przejawia jakieś oznaki większego zainteresowania, niż tylko słuchanie. - Przyjdzie on jutro i myślę, że szybko się z nim zaprzyjaźnicie, prawda? - spytała, a reakcje dzieci były podzielone. Jedni cieszyli się, że poznają kogoś nowego, a inni niekoniecznie. Woleli pozostać w starym składzie. A jeśli ten nowy okaże się nie taki fajny, jak mówiła Pani?

Po chwili wychowawczyni pozwoliła iść się pobawić. Wszystkie dzieci, jak jeden mąż pobiegły na plac zabaw.

Jednak jak zwykle Deidara i Hana siedzieli sami. Czerwonowłosa opowiadała coś i jednocześnie mocno gestykulowała rękami. Blondyna średnio interesowała historia przyjaciółki, wolał zająć się swoim rysunkiem. Eri zastanawiała się, jak takie małe dzieci mogły stworzyć między sobą tak silną więź. Tą dwójkę zawsze widziała razem. Nawet jak jedno nie przejawiało zainteresowania drugim, to i tak siedzieli razem.

Czyżby szykował się jakiś romans? Pomyślała rozbawiona przyglądając się tej dwójce.

- Psze pani! - zawołało jakieś dziecko. Eri szybko zareagowała i podbiegła do chłopczyka, który za chwilę miał się rozpłakać.

- Co się stało? - zapytała łagodnym, opiekuńczym tonem.

- Psewlucił sie - odpowiedziała brązowowłosa dziewczynka bez jedynek. Eri westchnęła. Chwila nieuwagi i już jest katastrofa.

- Dobrze... Ja zaraz przyjdę, tylko pójdę po plaster. A ty się nie ruszaj - nakazała stanowczo zapłakanemu chłopcu.

Tej sytuacji przyglądały się pewne brązowe oczy pewnej dziewczynki.

- Masaki sie przewlucił - powiedziała do swojego towarzysza, który właśnie skończył swój rysunek i powrócił do świata rzeczywistego.

- Jak zwykle - mruknął patrząc w tym samym kierunku, co Hana.

Po chwili Eri przyszła i oczyściła kolano chłopca, który przestał płakać i tylko cicho pochlipywał. Przykleiła plaster i pozwoliła już mu iść się bawić z resztą.

- A wy nie chcecie dołączyć? - zwróciła się do dwójki przyjaciół, którzy siedzieli i obserwowali rówieśników.

- Przepraszam panią - zwrócił się do Eri jakiś mężczyzna, jednak cały czas patrzył na Hanę. Miał jasną, niemal przezroczystą skórę i bursztynowe oczy z fioletowymi oznaczeniami wokół nich. Mówił z dziwnym akcentem... Wychowawczyni dzieciaków skojarzył się z wężem.

- Słucham? - zapytała uprzejmie, jednak z pewną rezerwą. Ten człowiek na pewno nie budził jej zaufania... I dlaczego gapi się na Hanę?!

- Szukam Szpitala Iwagakure - oznajmił odwracając w końcu wzrok od dziewczynki.

- To na końcu ulicy - wskazała zimnym tonem.

- Dziękuję - odpowiedział z przerażającym uśmiechem. - A jeszcze mam jedno pytanie... Wie pani, kto jest ojcem tej dziewczynki?

- Przykro mi, nie mogę udzielić takiej informacji. Do widzenia - powiedziała stanowczo.

- Do widzenia - odparł z tym samym uśmiechem szaleńca i ruszył w kierunku szpitala. Ku uldze Eri już się nie odwrócił i nie gapił się na czerwonowłosą.

Co go obchodziło, kto jest ojcem Hany?! Eri poczuła dumę, że obroniła dziecko przed tym dziwakiem. W sumie, to nawet nie widziała, kto jest tatą małej...

- O Boże... Masaki, znowu?! - zawołała do zapłakanego chłopca i natychmiast podbiegła do niego.

Orochimaru idąc ulicą uśmiechał się do siebie.

No, kto by pomyślał, że Sasori ma córkę... W sumie, to bardzo podobna do niego. Krwistoczerwone włosy, brązowe oczy, ten sam odcień skóry... Niemal identyczni.

Tylko głupiec nie zauważyłby pomiędzy nimi pokrewieństwa. A Orochimaru do głupców nie należał. Już kiedy dowiedział się, że ma iść na misję z Sasorim do Iwagakure zauważył jakieś dziwne zachowania rudzielca. Stał się dziwnie milczący, nie to żeby wcześniej był jakoś szczególnie rozmowny, ale zazwyczaj byli w stanie ze sobą się zrozumieć. Nieraz rozmawiali o eksperymentach bruneta. Orochimaru nie ukrywał przed nim swoich badań na ludziach, a Sasori nawet czasem pomagał mu rozwiązać jakiś dotyczący tego problem. Jednak w czasie drogi do wioski, nie potrafił wyciągnąć ani jednego słowa od czerwonowłosego. Poza tym zauważył, jakby Sasori specjalnie opóźniał dotarcie do celu. Zawsze zależało mu na czasie, zawsze chciał jak najszybciej wrócić i zająć się swoimi marionetkami. Jednak ostatnio wcale nie spieszyło mu się do siedziby Akatsuki.

Orochimaru szedł dumny ze swojego odkrycia. Był ciekawy, co powie Sasori, kiedy oznajmi mu, że spotkał jego córkę... Uśmiechnął się szerzej i przekroczył furtkę dzielącą plac szpitala od ulicy.

Czerwonowłosy miał tutaj coś załatwić. Brunet nie wiedział co, jednak obstawiał, że Sasoriemu skończyły się jakieś chemikalia potrzebne do marionetek. W sumie, robił je z ludzi i nie zdziwiło go to, że to czego potrzebuje jest akurat w szpitalu.

- Co ty tutaj robisz? - zapytała ostro. Przez pięć lat próbowała o nim zapomnieć, wymazać z pamięci, a on śmie się teraz pojawiać! Jednak on nic nie mówił. Stał i patrzył na Minę, tym samym spojrzeniem, którym patrzył na nią pięć lat temu. - Co?! Nic nie powiesz?! - krzyknęła bliska płaczu, ale on ciągle milczał.

Mina miała dość. Wyminęła go i niemal pędem puściła się przez korytarz. Kiedy w końcu przekroczyła próg swojego gabinetu zamknęła drzwi na klucz. Usiadła na podłodze opierając się o wejście i starała się pohamować łzy.

Dlaczego on tutaj jest? Dlaczego nic nie mówił? Dlaczego ona płacze? Powinna unieść wysoko głowę i pokazać, że świetnie daje sobie radę bez niego. Zawsze dawała, więc czemu teraz się rozkleja? Zamrugała kilka razy, żeby dojść do siebie i odzyskać jasność umysłu. Musiała się zając ważniejszymi sprawami niż Sasori.

Hana...

Mój Boże! Hana! Przed oczami stanął jej obraz przedstawiający Sasoriego, który zabiera jej Hanę.

Nie!

Sasori nic nie wiedział o istnieniu własnej córki. Nawet nie wiedział, że Mina była w ciąży, więc szatynka odetchnęła głęboko. Hana jest bezpieczna. Jest teraz w przedszkolu i bawi się z innymi dziećmi. Pilnuje jej Eri, która wygląda na rozsądną, więc nie pozwoli, żeby jakiś obcy zbliżył się do dziecka, kiedy jest pod jej opieką. Mina jeszcze raz głęboko odetchnęła. Wszystko jest w porządku.

Wstała z podłogi i podeszła do swojego biurka. Ściągnęła swój lekarski kitel i powiesiła go na wieszaku. Zabrała torebkę i pewnym krokiem ruszyła do drzwi. Odsunęła zamek i wyszła.

Nie miała powodu do paniki. Po prostu spotkała tego sukinsyna, który ją zastawił... Poczuła wściekłość, ale przywołała się do porządku. Musi zachować spokój. Nie pozwoli, żeby taki Sasori zniszczył to, co uparcie budowała przez te pięć lat.

Idąc do wyjścia modliła się w duchu, żeby nie spotkać czerwonowłosego. Jej modły zostały łaskawie wysłuchane, ponieważ po drodze zobaczyła tylko paru studentów odbywających praktyki i kilku pacjentów. Na placu szpitalnym zobaczyła jeszcze pewnego mężczyznę. Miał długie, czarne włosy i białą skórę. Na jego twarzy dostrzegła jakieś fioletowe znaki wokół oczu, ale nie zwróciła na niego jakieś specjalnej uwagi. Minęła go i wyszła na ulicę.

Ciągle w pamięci miała brązowe oczy Sasoriego, które patrzyły na nią w skupieniu. Zamknęła na sekundę oczy, żeby odgrodzić się od wspomnień dzisiejszego dnia. Mimo, że widziała czerwonowłosego przez pół minuty, to ciągle nie potrafiła go wyrzucić z głowy.

To ten facet zabrał jej niemal wszystko, jednak dał też jej największy skarb. Dziecko. Małą Hanę, która rozbrajała ją swoim uśmiechem. Gdyby nie Sasori, Hany nigdy by nie było. I mimo, że Mina cierpiała, kiedy przypominał się jej czerwonowłosy, to nie żałowała.

- Dzień dobry - przywitała się z Eri, przedszkolanką czerwonowłosej.

- Mama! - zawołała Hana i podbiegła do swojej rodzicielki, żeby się przytulić. Szatynka z lekkim uśmiechem wzięła ją na ręce i ponownie postawiła na ziemi.

- Dzień dobry - powiedziała uprzejmie Eri. - Dzisiaj wcześniej?

- Tak wyszło - uśmiechnęła się miło, chociaż w środku ciągle była roztrzęsiona po spotkaniu Sasoriego. - Mogę jeszcze wziąć Deidarę? Hana żyły mi podetnie, jak go zostawię... - zażartowała konspiracyjnym szeptem. Mimo wszystko musiała udawać przed wszystkimi, że nic się nie stało... Bo przecież nic się nie stało!

- Jasne. Akurat panią znam - odpowiedziała z uśmiechem, ale Mina spojrzała nią nic nie rozumiejąc. - Dzisiaj był tutaj taki dziwny facet... Nie znam go, ale pytał o ojca Hany - wyjaśniła, a szatynka poczuła jak krew odpływa jej z twarzy i robi się jej słabo.

- Jak wyglądał? - zapytała czując, jakby jej serce miało zaraz wyskoczyć.

- Taki... No... Czarne włosy i blady jak ściana - powiedziała, a czerwonowłosa z jednej strony poczuła ulgę, że to jednak nie Sasori. Jednak z drugiej poczuła strach, że ktoś obcy patrzył na Hanę.

Po pół godzinie czekania pod szpitalem zobaczył czerwonowłosego chłopaka. Uśmiechnął się na myśl, jaką mu zaraz sprezentuje nowinę.

- Znalazłeś to czego szukałeś? - spytał brunet.

- Ta... - mruknął Sasori.

I nie tylko to... Pomyślał o piwnych oczach pewnej z lekarek tego szpitala.

- Zgadnij, kogo dzisiaj widziałem - polecił mu Orochimaru z uśmiechem. Jednak Sasori spojrzał tylko na niego i przekroczył furtkę. W środku poczuł pewną obawę, ale szybko wytłumaczył sobie, że ten przeklęty wąż nie może jej znać. Nigdy nikomu o niej nie mówił, więc to niemożliwe, żeby chodziło o Minę. Po prostu, to była jedna z tych licznych gierek bruneta. - Twoją córkę - uśmiechnął się jak licencjonowany psychopata i obserwował reakcję czerwonowłosego.

Sasori zatrzymał się i odwrócił się do swojego towarzysza. Przez chwilę patrzył na niego spojrzeniem bez wyrazu, a potem rzucił tylko:

- Jesteś popierdolony.

Orochimaru zszedł cały uśmiech z twarzy. Przecież czerwonowłosy powinien być zaskoczony, że on również zna jego słodką tajemnicę. Jednak po kilku sekundach dotarło do niego, że Sasori udaje. Też by udawał niewiedzę na ten temat. Może chce chronić dziecko albo w tajemnicy wytrenować na cichego zabójcę? Kto wie?

Na twarz bruneta ponownie wpełzł uśmiech i natychmiast ruszył za Sasorim.

- Nie powiem, spodziewałem się innej reakcji - zaczął, kiedy już zrównał swój krok z towarzyszem. Jednak ten nijak nie odpowiedział na zaczepkę. - Naprawdę nie interesuje cię los własnej córki? - podpuszczał.

- Nie mam córki - odpowiedział czerwonowłosy nawet nie patrząc na Orochimaru. Wężowaty zawsze układał jakieś gierki, ale teraz przeszedł sam siebie. On i córka? Nawet jeśli, to wiedziałby coś o tym, prawda?

Brunet zaczął coś do niego mówić, ale Sasori nie za bardzo go słuchał. Wszystkie jego myśli zajęła brązowowłosa dziewczyna, którą spotkał w szpitalu. Modlił się, błagał, żeby jej nie spotkać. Wolał, żeby już nigdy nie musiała go oglądać. Domyślał się przez, co musiała przejść, kiedy odszedł. Dzisiaj omal nie rozpłakała się na jego widok... I bynajmniej to nie były łzy szcześcia. Wiedział, że to przez niego. Kochała go, a on ją zostawił.

Jednak to już nie miało znaczenia. Sasori należał do Akatsuki. Tam nie ma miejsca na coś takiego, jak miłość. Już dawno pozbył się wszelkich uczuć i emocji. Już nikogo nie kochał. Był jak marionetka...

Mina właśnie pomagała zawiązać buty Hanie. Dzisiaj musiały udać się na szczepienie dziewczynki. Czerwonowłosa nie bała się igły, która ma wbić się w jej ciało... Może dlatego, że nie wiedziała. Mina sądziła, że lepiej będzie, jak postawi ją przed faktem dokonanym. Wtedy nie będzie się bać chwilę, a nie cały dzień.

- Gotowe - powiedziała wesoło wiążąc kokardę ze sznurówek dziewczynki. Hana zeskoczyła ze stołka i pobiegła już do drzwi, a Mina za nią.

Szły ulicą rozmawiając beztrosko. Szatynka niemal zapomniała o wczorajszym spotkaniu Sasoriego. Nie wiedziała, dlaczego to tak przeżywała. Przecież i tak już go nie spotka, a przynajmniej taką miała nadzieję.

Właśnie przechodziły obok sklepu z ciastami. Hana zatrzymała się i zaczęła ciągnąć Minę w stronę wystawy. Szatynka uśmiechnęła się na ten widok i pozwoliła się poprowadzić. Dziewczynka przyłożyła dłonie do szyby i z niemym zachwytem patrzyła na wielki, czekoladowy tort z białymi kwiatami z cukru.

- Jak będziemy wracać, to może kupimy jakiś? - zapytała kucając obok córki.

- Ciekoladowy? - spytała z nieukrywaną nadzieją w głosie czerwonowłosa.

- I z bitą śmietaną! - dodała szatynka ku radości dziecka.

- Tak! - krzyknęła radośnie mała i rzuciła się swojej rodzicielce na szyję. Mina zaśmiała się i omal nie wylądowała tyłkiem na brudnym chodniku. Po chwili ściągnęła z siebie czerwonowłosą i łapiąc ją za dłoń wstała. W czasie drogi do ośrodka Hana wesoło opowiadała różne historyjki z przedszkola.

Wtedy Mina nie wiedziała, że czyjeś czujne oczy je obserwowały.

Wchodząc do ośrodka Mina poczuła specyficzny dla tego miejsca zapach. Pracowała jako lekarz, więc się już do tego przyzwyczaiła, ale musiała przyznać, że tutaj był wyjątkowo intensywny.

- Cześć, Mina! - przywitała się z nią jej koleżanka z Akademii, Oharu. - O i Hanunia tutaj jest! Cześć mała! - przywitała się z dzieckiem. - Na szczepienie, co? Dzisiaj chyba pół wioski na to szczepienie się rzuciło.

- Aż taki tłum? - spytała zaglądając do poczekalni.

- No, trochę ludu jest... - westchnęła. - Dobra, to ty tutaj poczekaj, a ja załatwię ci miejsce po starej znajomości - mrugnęła do niej i już pobiegła gdzieś po schodach. Mina uśmiechnęła się biorąc Hanę na ręce i ruszyła na polowanie krzesła w poczekalni.

Oharu miała rację. Dzisiaj w ośrodku były dzikie tłumy. Każdy z każdym kłócił się o miejsce w kolejce.

- Dobrze, że mama ma znajomości - uśmiechnęła się do córki, która był zainteresowana czymś innym. - Hana?

- Pan tes na scepienie? - zapytała jakiegoś chłopaka, który siedział obok. Mina już miała przeprosić za bezpośredniość dziecka, kiedy zobaczyła do kogo mówi. Obok niej siedział Sasori i jakby nigdy nic rozmawiał z Haną. - Jakby sie pan bał, to moge pozycyć mamy! - zawołała z uśmiechem.

- Och? Naprawdę? Chyba skorzystam - uśmiechnął się lekko patrząc prosto w oczy Miny. Hana nie zdając sobie z niczego sprawy kiwnęła energicznie głową.

- Ale nie na długo - zarzekła się i w tej chwili znikąd pojawiła się Oharu.

- Dobra, to idziemy. Hanunia sama czy z mamą? - zapytała lekko. Czy tylko Minie zabrakło powietrza w płucach?

- Sama! - krzyknęła radośnie dziewczynka.

- Może ja jednak... - zaczęła szatynka, ale jej koleżanka uciszyła ją ręką.

- Weź wyluzuj. Przecież jej nie zjem - powiedziała biorąc małą na ręce - Ooo... Komuś się przytyło... - zażartowała i oddaliła się niosąc uśmiechniętą dziewczynkę na rękach.

- Fajny dzieciak - zaczął Sasori. Mina odwróciła głowę i patrzyła prosto przed siebie. Starała się jak najbardziej mogła ukryć drżenie rąk.

- Wiem - powiedziała ostro. Z każdą chwilą czuła, w gardle rośnie jej bolesna gula, a oczy napełniają się łzami. Dzisiejszej nocy przysięgła sobie, że nie będzie płakać. Nie przez niego.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży? - zapytał po kilku chwilach ciszy.

- No, nie wiem. Może dlatego, że ciebie nie było?! - fuknęła i natychmiast tego pożałowała widząc twarz Sasoriego. Widziała w jego oczach niewyobrażalny ból. Odwróciła głowę, żeby na niego nie patrzeć. Sekunda dłużej, a by się rozpłakała.

- Czyli Hana jest moją córką? - zapytał twardo. Szatynka nie chciała odpowiadać. Siedziała wyprostowana niczym struna i patrzyła przed siebie. - Mina! Muszę to wiedzieć! - warknął, a ona pokręciła przecząco głową. Czuła jak łzy płyną po jej policzku. - Mina... - zaczął i delikatnie dotknął jej dłoni. Szatynka natychmiast ją odtrąciła i szybkim ruchem otarła łzy z policzka.

Po chwili zobaczyła jak Oharu wraca z Haną. Tym razem prowadziła dziewczynkę za rękę.

- O, dzień dobry - zwróciła się do Sasoriego. - Pan jest pewnie tatą Hanuni. Bardzo do pana podobna - uśmiechnęła się promiennie, a Mina miała ochotę wyrwać jej tchawicę.

Hana patrzyła na mamę nic nie rozumiejąc. Jaki tata? Gdzie? Mama mówiła jej, że nie ma taty.

Mina gwałtownie wstała i wzięła czerwonowłosą na ręce. Po sekundzie już szła w kierunku wyjścia, a Hana patrzyła na czerwonowłosego pana, który również na nią patrzył.

~*~

Już myślałam, że tego nie skończę...

Przepraszam, że tak długo nic się na blogu nie działo. Jednak w końcu skończyłam swój pierwszy One Shot. Może nie jest jakiś super, ale mi tam się podoba. I mam nadzieję, że chociaż trochę przybliżyłam historię rodziców Hany.

A poza tym, dziękuję za wszystkie komentarze :) To naprawdę mnie cieszy, kiedy wiedz, że komuś ta historia przypadła do gustu :)