Rozdział 4

- Wysiądziemy osobno - mówiła przyciszonym głosem czerwonowłosa, gdy już zbliżały się do brzegu. Kraj Księżyca jest tropikalną wyspą i jedynym sposobem, żeby się na nią dostać jest rejs statkiem - Każda z nas sprawdzi inny rejon…

- Plaża… Plaża… Plaża… - zaczęła mruczeć pod nosem Shioko.

- Shioko plażę… - westchnęła zrezygnowana Hana.

- O tak!

- Ja biorę główny rynek. A ty, Mei jako, że jesteś nowa, a to jest twoja pierwsza misja, pójdziesz z Tamafune na obrzeża miasta. Macie trzymać się razem, a jak będziesz mieć jakiejś pytania to zadasz je później Tamie - fioletowłosa posłała Hanie mordercze spojrzenie, ale nic nie powiedziała za co brązowooka była wdzięczna. Nie chciała niańczyć blondynki, wystarczy, że przez całą drogę musiała jej opowiadać o Gwardii Zabójców… aż ją szczęka rozbolała.  

- Jutro w samo południe spotkamy się tam - Hana wskazała wysoką budowlę gdzieś na rynku wioski. Łatwo ją było dostrzec, nawet z portu.

Czerwonowłosa zaczynała mieć wątpliwości co do skuteczności planu, jaki wymyśliła razem z Shioko podczas podróży. Zwój, którego szukały znajdował się w pałacu Lorda Feudalnego, czyli w najbardziej strzeżonym miejscu tej wioski. Musiały jakoś niepostrzeżenie się tam dostać i jak najszybciej uciec ze zwojem, zanim strażnicy podniosą alarm. Niby nie brzmi trudno, ale praktyka i teoria to zupełnie dwie różne rzeczy. Czerwonowłosa postanowiła, że najpierw zbadają teren, a potem zajmą się całą resztą. Podstawą było poruszać się tak, żeby nikt nie wiedział o ich istnieniu.

„Dobry ninja to taki, który nie ma ani imienia ani zapachu, a ludzie nie są pewni czy rzeczywiście go widzieli.” Tak przynajmniej mówią reguły Zabójców.

Statek, którym tu przypłynęły, właśnie cumował. Ludzie już szykowali się do opuszczenia pokładu. Czerwonowłosa westchnęła, gdy zobaczyła, że pierwszą osobą, gotową do zejścia na ląd była Shioko. Stała wyprostowana jak struna z wielkim uśmiechem na twarzy. Brunetka zupełnie nie przejęła się tym, że jakiś obleśny facet właśnie klepnął ją po tyłku.

Dziwne, że nie wyskoczyła za burtę… Pomyślała ironicznie czerwonowłosa i oparła się o barierkę.

Po kilku minutach kapitan statku oznajmił, że już można wychodzić i zaczął dziękować za wspólny rejs.

Hana ciągle opierała się o barierkę, po chwili, gdzieś w tłumie mignęły jej sylwetki blondynki i fioletowłosej.

- Przeprasza, panią, ale powinna pani już opuścić pokład - powiedział nieśmiało jakiś chłopak z załogi.

- Tak, już idę - mruknęła nawet na niego nie patrząc.

Hana zeszła na ląd i ruszyła w poszukiwaniu jakiegoś hotelu. Jej plecak może nie wyglądał na ciężki, ale był. Szelki boleśnie wbijały się w ramiona i to nie było przyjemne uczucie. Poza tym nie było jej wygodnie wszędzie tachać ze sobą futerału z gitarą klasyczną.

Normalnie, w życiu by jej nie wzięła. Dla czerwonowłosej była zbyt cenna. Może nie wygląda, ale brązowooka była bardzo sentymentalna. Tą gitarę dostała na dziesiąte urodziny od swojego ojca…

W każdym bądź razie, nie wzięła jej bez powodu.

Jeszcze w organizacji Shioko jako genialny taktyk (pozory jednak mylą) wpadała na pomysł dostania się do pałacu Lorda Feudalnego. Hana poda się za zwykłego muzyka, który został umówiony na koncert w zamku. A tak naprawdę, spenetruje całą okolicę. Plan nie był głupi, chociaż posiadał pewne braki…, ale wszystkie zgodnie stwierdziły, że tym zajmą się później.

Dziewczyna szybko znalazła się na rynku głównym wioski, gdzie panował niesamowity tłok. Ludzie, w większości turyści, oglądali wystawy w sklepach i kupowali różne pamiątki. Jeden krzyczał przez drugiego. Panował niewyobrażalny chaos.

Bosko… Mruknęła w myślach i ruszyła przed siebie rozglądając się za jakimś miejscem na nocleg.

Czuła jak inni ludzie umyślnie lub nie ocierają się o nią. Za każdym razem, gdy czuła dotyk kogoś innego ledwo powstrzymywała się od uderzenia potencjalnego napastnika w twarz. Nienawidziła tłumów z tego powodu. Nienawidziła czuć na sobie dotyku dłoni, ramienia ludzi, których nie zna. Można powiedzieć, że czerwonowłosa jest aspołeczna. Nie lubi większych grup populacji ludzkiej i unika ich jak tylko może, co wcale nie jest łatwe tak na dobrą sprawę.       

Po kilku minutach, które dla Hany okropnie się dłużyły, zobaczyła szyld, w którym było słowo hotel. Tylko to się znaczyło. Gdy przekraczała próg małego pensjonatu, dziękowała Bogu, że w końcu jest wewnątrz budynku. W holu znajdowała się tylko jakaś młoda para i recepcjonista.

Czerwonowłosa zameldowała się i zapłaciła z góry za pokój na kilka dni.

Pieniądze na misję wzięła ze wspólnego budżetu Gwardii, na który każdy zarabia jako ninja wykonujący misję. Raz w miesiącu każdy Zabójca dostaję niewielką wypłatę za swoją pracę. Przecież nic nie ma za darmo, prawda?

Dziewczyna rozpakowała się i wzięła szybki prysznic. Przebrała się w jakieś ciemne spodnie i białą, luźną koszulkę, która odsłaniała jej jedno ramię. Jeszcze lekko wilgotne włosy spięła w luźny kok i wyszła na rynek.

Robiło się gorące popołudnie i tłum ludzi zaczął się przerzedzać, co ucieszyło brązowooką. Dopiero teraz zwróciła uwagę na otaczające ją widoki. Rynek był gigantycznych rozmiarów. Chodniki obite jasnym kamieniem i regularne kląłby różnorakich kwiatów. Drewniane ławki z jednej strony otoczone pojedynczymi drzewami. Wisienką na torcie był niesamowity widok na morze i plażę z jednej strony rynku.

Nic dziwnego, że Wioska Księżyca była najczęściej uczęszczanym miejscem wśród turystów.

Hana stała i obserwowała ten krajobraz ozdobiony kilkoma setkami ludzi. Większość była zbyt zajęta swoimi sprawami, żeby zwrócić uwagę na takie rzeczy. Czerwonowłosa była córką artysty i zawsze zauważała takie widoki. Ojciec nauczył ją patrzeć na świat przez pryzmat czasu i podziwiać to, co jest wieczne. Nawet, jeśli nie do końca się z nim zgadała, potrafiła docenić to co on.

Choć on sam rzadko pojawiał się w życiu czerwonowłosej, to zawsze uczył ją czegoś co miało związek ze sztuką, którą on sam uprawiał. Nawet udało mu się nauczyć Hanę kilku jego technik, których ona nieczęsto używała. Zawsze stawiała na swoje Kekkei Genkai.
- Niezły widok, nie? - usłyszała męski szept tuż obok swojego ucha. Instynktownie odskoczyła od chłopaka, który zaczął się śmiać z jej reakcji - Co ty taka nerwowa? Nie poznajesz mnie? - spytał po chwili, gdy czerwonowłosa nic nie odpowiedziała tylko bezmyślnie gapiła się na niego.

Zilustrowała chłopaka od góry do dołu, a on rozłożył ręce i czekał, aż dziewczyna przypomni sobie kim jest. Był wysokim blondynem o długich włosach spiętych w wysoki kucyk. Miał niesamowicie niebieskie oczy, które przywodziły na myśl błękitne niebo. Wyglądał zupełnie normalnie. Miał na sobie zwykłe, ciemne spodnie i białą, elegancką koszulę z podwiniętymi rękawami i z dwoma rozpiętymi guzikami przy szyi.

- Coś słabo ci idzie… - mruknął nie doczekując się żadnej reakcji od jej strony - Mała podpowiedź - powiedział i w jednej chwili znalazł się tuż przed nią i przystawił jej dłoń do oczu, z której wyszedł… język!

- O kurwa! Deidara, weź to ode mnie!- krzyknęła, a chłopak zaczął się śmiać.

- Jak mogłaś mnie zapomnieć?! Mnie?! - zaczął po chwili z udawanym wyrzutem.

Czerwonowłosa sama się uśmiechnęła i szczerze cieszyła się, że go widzi. Przez trzy lata nie maiła z nim żadnego kontaktu, ponieważ on odszedł z wioski…

- Kurwa! Jak mogłeś?! - krzyknęła tym razem bez krzty wesołości, przerywając mu tym samym monolog. Blondyn spojrzał na nią nie wiedząc o co jej chodzi, ale to nie bardzo ją obchodziło.

Niech, się kurwa, domyśli! Przeszło jej przez myśl, a do jej oczy zaczęły napływać łzy, które za wszelką cenę starała się pohamować

- Wiesz przez co musiałam przejść?! Mogłeś chociaż mi coś powiedzieć! - nie przestawała krzyczeć, zwracając tym samym uwagę na siebie.

Ale to ją nie obchodziło. W końcu miała okazję wygarnąć blondynowi co o nim myśli, po tym jak odszedł z wioski i został przestępcą.

Miała głęboko gdzieś, że może zostać zdemaskowana.

I wcale nie zamierzała tak szybko przestawać.

Kiedy opuścił wioskę czerwonowłosa podłamała się. Deidara był jej najlepszym przyjacielem, a on ją tak bez słowa zostawił. 

Po kilku sekundach objął ją i zaczął nieść w jakąś ciemną uliczkę, żeby nie zwracali na siebie uwagi.

Blondyn nie był jakoś specjalnie napakowany, po prostu dobrze zbudowany. Miał lekkoatletyczną budowę ciała i był cholernie silny. Czuła każdy napięty mięsień pod materiałem koszuli.

Czerwonowłosej przeszło przez myśl, że ma boskie ciało i natychmiast zrugała się za tą uwagę. Przecież ona nie może o nim myśleć w sposób.

Zaczęła się szamotać i wyrywać, ale on nic sobie z tego nie robił.
- Co ty odpierdalsz? - warknął na nią, gdy z powrotem odstawił ją na ziemię i przyparł ją do ściany. Był wściekły. Nie musiała na niego patrzeć, żeby to wiedzieć. Znali się odkąd skończyli robić w pieluchy albo jeszcze dłużej. 

 - Się, kurwa, domyśl! - prychnęła jak wściekła kotka i złożyła ręce na piersi.

- Ja pierdole… Nie wierzę, że to mówię, ale Hidan ma rację. Kobiet nie da się zrozumieć… - mruknął zrezygnowany bardziej do siebie niż do Hany i odsunął się od niej.

- Odwal się ode mnie, dobra? - warknęła.

Przez chwilę stali w kompletnej ciszy. Dziewczyna unikała patrzenia w oczy blondynowi, ale on nic sobie z tego nie robił. Oparł się o przeciwległą ścianę i lustrował ją spojrzeniem.

- Jak mnie rozpoznałeś? - spytała ni stąd ni zowąd, a on się wrednie uśmiechnął, co zignorowała. 
Wygrał.

Jednak mimo wszystko chciała wiedzieć. Przecież ona też się zmieniła… Może nie wiele, ale zawsze. Wmawiała sobie.

Hana należała do ludzi, którzy zawsze wyglądają tak samo. Nienawidziła jak ktoś jej to mówił.

- Tatuaż? - powiedział i uśmiechnął się szerzej, a ona zarumieniła się. Jak mogła o tym nie pomyśleć? Ledwo pohamowała się od plaśnięcia się ręką w czoło z powodu swojej głupoty.

- Poza tym niewiele się zmieniłaś… No i jesteś podobna do ojca... - Hana spojrzała na niego zaskoczona.

- Znasz mojego ojca?

- Ta… Pracuję z nim a Akatsuki - czerwonowłosa nie skomentowała tego - Nie ma pojęcia czym jest prawdziwa sztuka… - spojrzał na nią - A ty, co tu robisz?

- Jestem na misji…- mruknęła.

- A no tak! Co tam ciekawego w wiosce?

W wiosce?... No przecież on nie wie, idiotko. Ogarnij się! Pomyślała.

- Nic specjalnego się nie wydarzyło - skłamała. Nie była w wiosce od prawie trzech lat. Skąd miała to wiedzieć? Onoki wysłał ją do Gwardii Zabójców kilka miesięcy po odejściu Deidary z wioski -  No, nie wliczając tego, że przyszły Tsuchikage z niej odszedł - warknęła.

- Życie… - sarknął.

Nie było sensu znowu tego zaczynać. On jest terrorystą i należy do Akatsuki. To, że zacznie się na niego znowu wydzierać nic nie zmieni.

Westchnęła.

Był już późny wieczór, a oni ciągle chodzili po wiosce bez celu. Rozmawiali o wszystkim, co spotkało ich w ciągu tych trzech lat. Oczywiście Hana przemilczała fakt, że należy do Gwardii Zabójców. Właściwie to i tak nie mogła nic powiedzieć. Miała nałożoną pieczęć, która cenzorowała słowa, ale on nie ukrywał przed nią, że należy do Akatsuki.

Rozmawiali jak dawniej, gdy Deidara jeszcze należał do Iwagakure.

- Chyba nie zdajesz sobie sprawy z wagi mego artyzmu! Ninjutsu, którym władam stanowi wysublimowaną kwintesencję sztuki!

- Tak, tak… Wmawiaj sobie to kłamstwo dalej… - mruknęła jedząc dango. Hana szanowała pojęcie sztuki według blondyna. Nawet się z nim zgadzała. Przecież muzyka też nie jest wieczna. Każdy dźwięk trwa tylko krótką chwilę…

Ale lubiła to, jak się denerwował.

Poza tym, ojciec chyba ją by zabił, gdyby dowiedział się, że popiera Deidarę.

- Gadasz jak Sasori… Po czyjej stronie ty w ogóle stoisz? - powiedział oburzony.

- Na pewno nie po twojej - odpowiedziała spokojnie pokazując mu język.

- Jesteś pieprzonym ignorantem, który nie rozumie prawdziwej sztuki. Sztuka to eksplozja! Chwila! Jaki sens ma to co trwa wiecznie? - kłócił się.

- Taki, że te twoje śmieszne wybuchy będą i znikną, a wieczna sztuka zostanie i będzie zachwycać swoim pięknem nadal - odezwał się ktoś z tyłu.

- Sasori no Danna…- mruknął blondyn.

No to, kurwa, pięknie… Mruknęła w myślach czerwonowłosa i odwróciła się w jego kierunku.

- Pan, jak i pańska córka nie rozumiecie prawdziwego pojęcia sztuki - mocno zaakcentował słowo „prawdziwego”.

- Chyba nie mógłbym być z niej bardziej dumny - jego głos miał temperaturę zera absolutnego i jeszcze ani razu nie spojrzał na czerwonowłosą. Z tego powodu dziewczyna nie wiedziała czy był to komplement czy wręcz przeciwnie.

Deidara zaczął się kłócić, bo przecież nie mógł nie podnieść rękawicy rzuconej mu w twarz.      

Hana spojrzała na Sasoriego i z przykrością stwierdziła, że wyglądają niemal identycznie. Te same czerwone włosy, orzechowe oczy, nos, policzki, usta… Cały swój wygląd zewnętrzny odziedziczyła po nim. Nie narzekała na to, lubiła swoje oblicze i nie chciała być kolejną szatynką o brązowych oczach.

Najbardziej dobijało ją to, że Sasori wyglądał tak młodo. Był jej ojcem, do cholery!

Wiedziała co sobie zrobił. Zamienił normalne ciało na marionetkę i to było straszne.

Przerażał ją.

Jednak razem wyglądali jak rodzeństwo. I to Hana była tą straszą siostrą.

Jako dziecko nie zwracała na to uwagi. Sasori rzadko był  w domu a jeśli już się pojawiał to na najwyżej kilka dni. Co prawda w czasie swojej obecności nauczył ją kilku przydatnych rzeczy, ale ona chciała ojca na cały etat. Chciała mieć normalną rodzinę.

Czasem zastanawiała się dlaczego jej matka nie wydała go, przecież był przestępcą, ale chyba go kochała…

Czerwonowłosa patrząc na Sasoriego zastanawiała się, kiedy ostatnio był w Iwagakure. Chyba w czasie pogrzebu jej matki…

Nie, dwa lata temu. Gdy uległa wypadkowi.

Śmierć rodzicielki to było najgorsze co w spotkało w życiu Hanę, ale musiała przyznać, że Sasori wtedy był przy niej. Co prawda zjawił się w dniu pogrzebu, a na następnego wyjechał, ale zawsze.

Potem pojawił się w jej życiu na chwilę… Był przez kilka godzin, a potem znowu sobie poszedł.

Dziewczyna nie wiedziała czy to ją smuci czy było jej z tego powodu wszystko jedno.

Jednak mimo wszystko dużo mu zawdzięczała… Bardzo dużo.

- Szanuję pana jako artystę, ale uważam, że prawdziwe piękno jest chwilą - mówił z przekonaniem blondyn.

- Tak, oczywiście. A ja jestem baletnicą - sarknął podirytowany - Jesteś za młody, żeby to zrozumieć - powiedział tym samym zimnym tonem co wcześniej.

- No… To ja sobie już pójdę. Było miło i musimy to kiedyś powtórzyć. Na razie! - powiedziała i odwróciła się na pięcie z zamiarem odejścia.

- Nie! Stój tu! - krzyknął na nią Deidara, aż drygnęła i wróciła na swoje miejsce. Kątem oka zauważyła jak Sasori go obserwuje.

- Dawno się nie widzieliśmy… - zwrócił się do niej jakby widział ją pierwszy raz.

- Tak, będzie z dwa lata - powiedziała twardo, a on się tylko uśmiechnął.

- Muszę już iść... Mam nadzieję, że niedługo się spotkamy - powiedział tylko i już go nie było.

- Rodzinny typ… - mruknął blondyn, gdy Sasori już był poza zasięgiem jego głosu.

- Bardzo. Ale wiesz… Życie… - uśmiechnęła się do blondyna, nawet nie wiedziała czemu a on to odwzajemnił. Po chwili wybuchł.

- Jak mogłaś chcieć mnie z nim zostawić!? - a ona tylko zbyła go śmiechem.

- Rzadko się zdarza, że to dziewczyna odprowadza faceta pod drzwi… - mruknął zażenowany blondyn. Było już grubo po północy i stali pod jego hotelem.

- Jestem za równouprawnieniem - powiedziała wesoło czerwonowłosa.

- Chcesz sikać na stojąco? - spytał i dostał od niej za to kuksańca w bok - Tak pytam. Jak chcesz to mogę ci udzielić lekcji… - uśmiechnął się zachęcająco - Nie wezmę dużo. 

- Tak? Nawet po obniżce nie wiem, czy mnie stać na twoje usługi - podjęła temat.

- Specjalnie dla ciebie. Zniżka ponad pięćdziesiąt procent, to co bierzesz? Męska decyzja - powiedział, gdy Hana udała zastanowienie.

- Chyba spasuję i poszukam tańszych ofert - uśmiechnęła się i kosmyk włosów wyśliznął się z jej koka.

Odgarnęła go niedbałym ruchem ręki, ale on nie dawał za wygraną i ciągle wpadał jej w oczy. Chciała ponowić atak na niesforny kosmyk, ale Deidara ją wyprzedził i założył go za ucho.

Ich spojrzenia skrzyżowały się i Hana już nie widziała tych wesołych iskierek co sekundę wcześniej. Widziała jego niesamowicie niebieskie oczy, które patrzyły na nią w skupieniu. Po chwili jego dłoń znalazła się na jej policzku, a blondyn powoli zmniejszał odległość między nimi. Gdy jego twarz znalazła się kilka centymetrów od jej ust, mruknął coś czego nie zrozumiała i jednym szybkim ruchem przyciągnął ją do siebie. Czuła jego ciepłe wargi na swoich. Stała zszokowana, miała pustkę w swojej głowie. Nie wiedziała co ma zrobić. Zbliżyć się? Odepchnąć?

Ostatecznie po kilku sekundach delikatnie odwzajemniła pocałunek. Czuła jak blondyn zatapia się w niej głębiej i przyciąga do siebie...

Potem wszystko działo się zbyt szybko, żeby mózg czerwonowłosej mógł zarejestrować całą sytuację tak jak powinien.

W każdym bądź razie była się w jego pokoju, na jego łóżku… A on znajdował się nad nią.

Zimne dłonie błądziły po jej ciele, wywołując przyjemne dreszcze. Hana wplotła palce w jego włosy i przyciągała bliżej.
Szybkim ruchem zdjął z niej koszulkę i rzucił gdzieś w kąt pokoju. Zaczął całować szyję i dekolt zostawiając gdzie nie gdzie ślady po pocałunkach. Nie została mu dłużna i powoli zaczęła rozpinać guziki koszuli dotykając jego nagiej skóry. Zamruczał zadowolony i zabrał się za jej czarny stanik…

Gdy Hana obudziła się rano, blondyn ciągle spał obejmując czerwonowłosą. Czuła przyjemne ciepło w miejscach gdzie jej ciało stykało się z nim.

Delikatnie wygrzebała się z łóżka, żeby go nie obudzić. Zaczęła zbierać swoją czarną bieliznę rozrzuconą po pokoju i poszła do łazienki wziąć prysznic.

Zimna woda rozbudziła czerwonowłosą, która zaczęła się zastanawiać nad tym co zrobiła zeszłej nocy. Złamała swoją podstawową zasadę: "Nigdy nie idzie się do łóżka z kumplem. Nawet jeśli wygląda jak model z okładki męskiego playboya."

Ostatecznie stwierdziła, że to wszystko wina Deidary i… poczuła się lepiej.

Kiedy wyszła z łazienki świeża i pachnąca zaczęła szukać swoich pozostałych ubrań, co nie było wcale takie łatwe. W pokoju chłopaka panował straszny bałagan, żeby nie powiedzieć burdel. Dziewczyna zwaliła to na to, że Deidara był artystą i potrzebował przebywania w „artystycznym nieładzie”.

Po kilku minutach usłyszała jakiś pomruk, gdy zakładała swoje spodnie. Odwróciła się w kierunku łóżka i zobaczyła, że blondyn zamiast spać patrzy na nią.

- Eee… Cześć… Długo już nie śpisz? - spytała zapinając guzik dżinsów i przeklinając siebie w duchu, że tak zaczęła rozmowę.

Mogłaś się bardziej wysilić…

- Nie, dopiero się obudziłem… - mruknął ziewając - Jak ci się spało?

- Krótko… - szepnęła i zaczęła się nerwowo rozglądać za swoją koszulką. Nie czuła się komfortowo stojąc półnaga przed blondynem.

W nocy jakoś nie miałaś oporów. Przeszło jej przez myśl i się zarumieniła.

- Tego szukasz? - spytał rozbawiony i podniósł biały materiał z podłogi.

- Ta… Dzięki… - mruknęła i chciała wziąć od niego koszulkę, ale on na to nie pozwolił.

Złapał ją za nadgarstek i pociągnął na łóżko. Ułożył się wygodnie nad nią i bezceremonialnie pocałował. Znowu czuła na sobie te ciepłe usta. Mimowolnie ucieszyła się, że znowu jej dotyka.

Zaczęła słyszeć jak te pojebane motylki w jej brzuchu szykują się do lotu.

Po chwili oderwała się od blondyna wywołując jego pomruk dezaprobaty.

- Muszę już iść… - szepnęła tak cicho, że ledwo ją usłyszał.

Jakoś wyszła z łóżka i zaczęła zakładać koszulkę, a on przewrócił się z jękiem na plecy.

- Nienawidzę cię… - mruknął patrząc w sufit.

- Dobrze wiedzieć - warknęła groźnie. Przed chwilą ją całował a teraz mówi, że nienawidzi jej. Zawsze wiedziała, że w relacji z nim łatwo można się pogubić, ale to już lekka przesada. Blondyn spojrzał na nią.

- Nie wiem dlaczego. Po prostu…- westchnął i znowu patrzył na sufit.

Hana stała z utkwionym spojrzeniem w Deidarę zastanawiając się o co mu chodzi.

- Artyści…- westchnęła cicho. Nie wiedziała czy ją usłyszał, w każdym bądź razie już się nie odezwał.

Odwróciła się i wyszła zostawiając blondyna samego.

~*~ 

Dziękuję za przeczytanie, bo rozdział jest... długi. 
Na początku to miały być dwa oddzielne posty, ale stwierdziłam, że to bez sensu i połączyłam je w jeden :)

Jeśli ktoś to czyta, to proszę o komentarz. To nic nie kosztuje, a motywuje do dalszej pracy. Z góry dziękuję :)