Rozdział 3

Hana pakowała swoje rzeczy do podręcznego plecaka, kiedy do jej pokoju wpadła zdyszana Shioko.

- Szczoteczka! - krzyknęła i pobiegła do łazienki. Czerwonowłosa cieszyła się, jak cholera z tego małego luksusu jakim była prywatna łazienka. Warto było awansować na kapitana, chociażby z tego powodu, żeby nie korzystać z publicznej na korytarzu.

Bycie dowódcą oddziału niesie, jednak jakieś korzyści… Pomyślała uśmiechając się do siebie.

Po kilku sekundach brunetka wyszła z łazienki  z różową szczoteczką do zębów w ręce.

- Hana-san? - zaczęła poważnie czarnooka.

-No? - Hana przeniosła wzrok z czarnego stanika na Shioko. Czerwonowłosa była lekko zaskoczona oficjalnym tonem brunetki, która zawsze była wesoła i często urządzała różne sceny dla zabawy. W jej umyśle zaświeciła się czerwona lampka oznaczająca ciężką rozmowę. Swojego czasu ta lampka wcale nie gasła…

- Weź bikini, bo będziemy polować na facetów! - krzyknęła wesoło i tanecznym krokiem wyszła z sypialni Hany. Czerwonowłosa odetchnęła z ulgą i znowu uśmiechnęła się do siebie.

Co z nią jest nie tak?

W tej samej chwili drzwi lekko otworzyły i pojawiła się czarna czupryna Shioko.

- A wiesz, że osoby, które noszą czarną bieliznę chcą uprawiać seks? - spytała śmiertelnie poważnym tonem. Hana rzuciła w nią stanikiem, który trzymała w ręku, ale ta spodziewała się tego ataku i natychmiast zniknęła zatrzaskując drzwi.

- Gotowe? - spytała czerwonowłosa dziewczyn, które już na nią czekały. Żadna z nich nie wyglądała tak jak zwykle wyruszają na misję. Wszystkie były ubrane w zwykłe, cywilne ubrania, a nie w czarny mundur Gwardii.

- Na wszystko! - krzyknęła wesoło Shioko mocząc nogi w podziemnym jeziorze.

Znajdowały się przed Siódmym Wejściem Gwardii. Czerwonowłosa odkąd została kapitanem zawsze tutaj zbierała swoją drużynę. To było jej ulubione miejsce w organizacji, ponieważ było… no, po prostu piękne. Czerwonowłosa potrafiła docenić piękno. Bądź co bądź jej ojciec był artystą, szurniętym, ale zawsze artystą.

Znajdował się tutaj podziemny wodospad z niewielkim jeziorem, a niebieskie światło odbijało się na ścianach pomieszczenia. Sprawiało to niesamowity widok.

Poza tym, był tu jedyny większy zbiornik wody w całej siedzibie Gwardii, a brązowooka kochała wodę. To był jej pierwszy żywioł jaki opanowała…

Był spokojny wieczór.
Czerwonowłosa dziewczynka siedziała przy biurku w swoim pokoju zawzięcie pisząc pracę domową. Nienawidziła tego robić i unikała ich jak tylko mogła, ale życie nie jest takie proste.

W końcu jej sensei zagroził, że jeśli nie przyniesie zaległych wypracowań to nie zda na następny rok.

Jak można tak grozić ośmioletniemu dziecku? Opowiedziała o tym swojej matce. Ta jednak, zamiast wesprzeć, opieprzyła ją, za to, że olewa Akademię Ninja. Kazała w ciągu jednego dnia nadrobić wszystkie zaległości.

- Sadyści… Sami sadyści… - mruczała pod nosem. Właśnie kończyła pisać wypracowanie na temat historii dowolnie wybranego klanu. Wybrała klan Uchiha… Raczej jej matka wybrała za nią, a ona nie protestowała. Było jej wszystko jedno o czym napisze. - I… Koniec!- krzyknęła z nieukrywaną satysfakcją. - Jeszcze tylko cztery… - powiedziała zrezygnowanym głosem i uderzyła czołem o blat biurka. - To takie niesprawiedliwe…

Nagle coś poczuła. Jakby dym…

Wstała gwałtownie i wybiegła na korytarz. 

Uderzył w nią smród dymu i spalenizny. Zakaszlała i zasłoniła nos swoją koszulką. To nie była dobra ochrona, ale jakaś zawsze. Gdy zbiegała po schodach czuła jak zaczyna ją piec gardło. Znowu zakaszlała, tym razem mocniej zdzierając sobie boleśnie gardło.

Na parterze było gorzej. Dym zasłaniał jej pole widzenia. Widziała tylko ten popieprzony dym i czerwonopomarańczowe plamy ognia. Ona sama nie była wstanie ratować domu przed pożarem. Miała tylko osiem lat. Co w takiej sytuacji może dziecko?

Uciec.

To było jedyne wyjście.

Gdyby mogła kontrolować ogień… Ale nie mogła. Nie mogła kontrolować żadnego żywiołu.   

Członkowie rodziny Hasuno mają specyficzne Kekkei Genkai - Gogyō. Dzięki niemu potrafią kontrolować ogień, wodę, ziemię, błyskawicę albo wiatr bez użycia pieczęci. Pierwszy element jakim potrafi się władać pojawia się od kilku dni do kilku tygodni po urodzeniu. Każdy członek klanu, nawet ten najmłodszy, potrafi jakiś kontrolować, przynajmniej jeden (rzadko rodzi się ktoś, kto umie władać wszystkimi pięcioma żywiołami). Za umiejętność kontroli nad żywiołem odpowiada pewien gen, który pokazuje się zaraz po urodzeniu jako tatuaż na całej prawej ręce. Co prawda, rodzą się tacy, którzy nie mają tego genu, ale wtedy nie jest się pełnoprawnym członkiem klanu.

A Hana urodziła się z tatuażem. Miała gen, ale nie potrafiła władać żadnym elementem. Miała spore, lekko mówiąc, nieprzyjemności z tego powodu…

Ale nie musiała widzieć, żeby wiedzieć, w którym kierunku są drzwi… i ratunek. To był jej dom. Wychowała się tu i znała każdy kąt jak kieszeń swoich spranych dżinsów.

Chciała do nich pobiec, ale nagle przed nią runął nadpalony strop sufitu, który podpalił dywan. Przed twarzą dziewczynki buchnął ogień.

Krzyknęła.

Zaczynała panikować, co wcale nie było dziwne. Jedyną drogę ucieczki blokowała paląca się belka drewna.

Spalę się tu! Krzyczała w myślach i nawet nie zauważyła, że mimowolnie wdycha jeszcze więcej dymu.

Cofnęła się przed żarem smagającym ją po całym ciele. Przewróciła się, gdy poczuła na swojej bosej stopie malutki jarzący się węgielek.

Znowu krzyknęła.   

Czerwonowłosa czuła piekące łzy w oczach, które otarła wierzchem dłoni. Spojrzała w bok. Co prawda połowa salonu paliła się żywym ogniem, ale nie miała innego wyjścia. Wstała z podłogi i pobiegła do salonu ignorując ból w poparzonej stopie. W tym samym momencie usłyszała jakieś krzyki na zewnątrz. Nie potrafiła odróżnić słów, ale rozpoznała głos swojego przyjaciela, Deidary.

Nagle ją olśniło.

Kuchnia! Przecież tam też są drzwi! Krzyknęła w myślach szczęśliwa.

Wbiegła do pomieszczenia i stanęła jak wryta. Nie było tu wiele dymu, ale był ogień. Wielki.

Hana nie potrafiła się ruszyć. Stała tam i patrzyła jak zaczarowana na gorące języki, które ciągle rosły i rosły pochłaniając wszystko wokół. Była sparaliżowana do momentu, gdy mignęła jej w oczach jakaś brudna twarz na zewnątrz. Na początku myślała, że ma zwidy z powodu dymu, który wdychała, ale nie.

Te jadowicie niebieskie oczy rozpoznałby wszędzie.

Kei Hasuno. Przystojny brunet, duma wielkiego klanu Hasuno oraz znienawidzony kuzyn czerwonowłosej. Nienawidziła go całą sobą nie dlatego, że była zazdrosna. Wcale nie o to chodziło. Mógł być sobie geniuszem i przyszłą głową rodziny, w której wszyscy składają nadzieję. Nie dbała o to. Było jej wszystko jedno kim on w przyszłości będzie. Na razie był tylko rozwydrzonym szczeniakiem.

Nie mogła na niego patrzeć dlatego, że przyczepiał się jej na każdym kroku, gdy tylko ją zobaczył od razu miał coś do niej. Głównie to, że była bękartem i nie potrafiła kontrolować żywiołów, w przeciwieństwie do niego. Prześladował ją jak tylko mógł. Hana już powoli nie dawała sobie z nim rady. Nie raz biła się z nim, i zwykle to ona wygrywała, ale wina za wszystko zawsze spadała na nią.

To czerwonowłosa była czarną owcą rodziny...

Stał i przerażony obserwował rozprzestrzeniające się płomienie, nad którymi nie potrafił zapanować. Hana już wiedziała, że to on wzniecił ogień. Sam powód, że tam był znaczył już o jego winie.

Brązowooka poczuła rosnącą wściekłość.

Gdy wbiegła do kuchni w pierwszej chwili odebrało jej mowę. Była pewna, że tu spłonie. Nie mogła wrócić do salonu, ponieważ ogień w jednej chwili otoczył ją i zablokował odwrót. Była w pułapce i czuła jak jej mięśnie odmawiają posłuszeństwa. Zaczynało brakować tlenu.

W jednej chwili wszystko się zmieniło, gdy tylko zobaczyła jego twarz.

Poczuła niesamowitą wściekłość i adrenalinę pulsującą w żyłach.

Stała oparta o zlew, który dopiero teraz zauważyła. Odkręciła kran, modląc się, żeby szalejący ogień nie uszkodził instalacji hydraulicznej.

Nie uszkodził!

Hana włożyła rękę pod wodę i cofnęła ją, kierując tym samym strumień na pożar. Woda z wielką siłą chlusnęła na płomienie i zrobiło się odrobinę chłodniej. Nie była tym wstanie ugasić płomieni, ale nawet nie o to jej chodziło. Zależało jej na tym, żeby chociaż trochę osłabić pożar w okolicy wyjścia.

Czerwonowłosa nawet nie zwróciła uwagi na to, że bez problemu kontroluje wodę. Robiła to instynktownie. To działo się właściwie samo, bez jej większego udziału…

Jej chodziło tylko o to, żeby stąd uciec i zamordować własnego kuzyna.  

Gdy ogień zmniejszył się wybiegła na dwór. Poczuła jak wieczorne powietrze smaga jej twarz. To było przyjemne uczucie, ale nie zwracała uwagi na to, że znowu może swobodnie oddychać.

Była zaślepiona furią. Rzuciła się na Keia, który ciągle stał sparaliżowany i patrzył na ogień. Zaczęła go okładać pięściami. Siedziała na nim okrakiem i z każdą chwilą jej ciosy był silniejsze. On sam, nawet się nie bronił, co Hana chętnie wykorzystała.

Po chwili czerwonowłosa usłyszała krzyki ludzi zbliżających się do nich. Zignorowała to.   

- Hana! Dziecko! Wszystko w porządku?! - pierwsza przybiegła matka Deidary. Drobna blondynka o dużych niebieskich oczach. Odciągnęła ją od już zakrwawionego bruneta i zaczęła dokładnie oglądać jej ciało. Kobieta nawet nie zwróciła uwagi na chłopaka leżącego nieruchomo na trawie.- Poparzyłaś się gdzieś? - spytała. Hana pomyślała o stopie, ale przecież nie umierała od tego.

- Nie, proszę pani - burknęła i zobaczyła, że biegną inni w tym Deidara z ojcem. Resztę znała tylko zwidzenia.

- Wszystko w porządku? - spytał ojciec Deidary kładąc dłoń na jej ramieniu. Był wysoki i miał brązowe włosy, ale oczy niebieskie, jak cała ta rodzina. 

- Tak, proszę pana - odpowiedział tym samym tonem i zauważyła, jak mężczyzna patrzy za jej plecy.

- Zabierz ją z stąd - mruknął do swojej żony, a ta kiwnęła głową.

- Chodź, kochanie… - poszła.

Hana miała wrażenie, że to wszystko dzieje się gdzieś poza nią. Nagle poczuła jak zbiera się jej na płacz. Cały gniew na bruneta wyparował. Czuła się pusta. Robiła wszystko mechanicznie. Jak marionetka…

- Tu powinno być bezpiecznie… - kobieta puściła rękę Hany - Poczekajcie tutaj, dobrze? Zaraz wrócę - uśmiechnęła się ciepło.

- Gdzie idziesz? - dziewczynka usłyszała głos Deidary. Nawet nie zauważyła, że szedł za nimi.

- Po mamę Hany. Jest w szpitalu, tak? - czerwonowłosa kiwnęła głową. - Deidara, zostań z nią - powiedziała łagodnie i pobiegła w kierunku kliniki.

Po chwili stania w zupełnym milczeniu usiedli na krawężniku przed domem blondyna. Deidara obserwował jak ludzie gaszą pożar, a Hana patrzyła na swoje bose stopy.

Była mu wdzięczna, że o nic ją nie pytał i w ogóle nic nie mówił. On wiedział, że i tak czerwonowłosa odpowiedziałaby: „Wszystko w porządku”, chociaż wcale tak nie było. W końcu połowa jej domu została spalona.

Dziewczynkę naszła dzika myśl, czy jej praca domowa nie ucierpiała zbytnio. Nie chciało jej się tego od nowa pisać… 

- Kei ma przerąbane… - mruknął po chwili blondyn. Hana spojrzała w kierunku, który wskazywał blondyn. Zobaczyła jak wściekły ojciec Deidary i inny wkurzony mężczyzna prowadzą gdzieś bruneta. Kei spojrzał w ich stronę i na moment ich spojrzenia skrzyżowały się.

Czerwonowłosa oprócz odrazy do tej osoby, poczuła również dziką satysfakcję z tego, że w oczach bruneta dostrzegła błaganie o pomoc.      

~*~

Rozdział jest częścią historii głównej bohaterki. Chciałam trochę przybliżyć jej przeszłość. Może zrobiłam przez to błąd, ale cóż...  Hana jest specyficzną postacią i chcę, żeby jej osoba była jak najbliżej przedstawiona, dlatego postanowiłam do tej historii wpleść jej retrospekcje. 

 Jeśli ktoś to czyta, to proszę o komentarz. To nic nie kosztuje, a motywuje do dalszej pracy. Z góry dziękuję :)