Prolog

Nigdy nie budziłam się w środku nocy z krzykiem.

Ale dzisiaj było inaczej. Coś poszło nie tak. Czułam to całą sobą. Moja intuicja podpowiadała, że stało się coś złego… Okropnie złego. 

Byłam cała spocona i słyszałam jak moje serce uderza o żebra. Ból w czaszce nie pozwalał mi racjonalnie myśleć. Oddychałam ciężko czując jak rośnie moje przerażenie, którego nie mogłam opanować. Po kilku minutach, które dla mnie trwały całą wieczność, mój oddech wyrównał się, a w żyłach zamiast strachu poczułam przypływ adrenaliny. Tak silny, że aż ręce mi się od niej trzęsły. Dzięki temu moje zmysły wyostrzyły się, słyszałam każdy najcichszy dźwięk.

Po kolejnych minutach czekania, sama nie wiedząc na co, postanowiłam opuścić swoje bezpieczne łóżko, które zdawało się chronić mnie przed złem tego świata.

Pod stopami poczułam zimną podłogę, która groźnie zaskrzypiała pod moim ciężarem. Skrzywiałam się, ale dzielnie podążyłam do drzwi. Ostrożnie nacisnęłam klamkę i wychyliłam się, ale nie zobaczyłam nic co by mnie zdziwiło. Poczułam dziwne uczucie zawodu. Sama nie wiem co chciałam tam zobaczyć... Wszystko było na swoim miejscu otoczone ciemnością nocy.

W tym momencie moja wyobraźnia wymknęła się spod kontroli, a cała odwaga poszła się pieprzyć. Mój umysł stworzył obrazy tego co może się chować w mroku. Znowu obleciał lęk mnie, o wiele silniejszy niż przedtem.

Nie krzyczałam.

Z moich ust nie wydobył się żaden dźwięk. Stałam nieruchomo na środku korytarza i bałam się zrobić kolejny krok naprzód.

Nie pamiętam jak długo tam byłam, ale kiedy pozbierałam się do kupy ruszyłam do pokoju naprzeciwko.

Do sypialni mojej mamy.

Nie było jej.

Pomieszczenie oświetlał słaby blask księżyca, który wlewał się przez nie zasłonięte okno. Łóżko nie było pościelone i wyglądało jakby ktoś przed chwilą wstał, ale ono wyglądało tak zawsze. Moja matka nigdy nie ścieliła łóżka. Twierdziła, że to tylko strata czasu, a przecież za kilka godzin znowu trzeba będzie iść spać.

Wyszłam z pokoju i cicho zeszłam na parter. Tam też nikogo nie było. Sprawdziłam godzinę na zegarze, który wisiał w przedpokoju. Wskazywał trzecią rano.

Moja rodzicielka pracuje jako lekarz w szpitalu. Dwa razy w tygodniu ma nocne zmiany, ale one trwają do drugiej w nocy, a jej nie było…

Usiadłam na kanapie w salonie i podciągnęłam kolana pod brodę. Nie martwiłam się o nią. Była silna. Silniejsza niż można sobie wyobrazić. Zawsze dawała sobie radę w każdej sytuacji. Nawet kiedy klan się od nas odwrócił.

Jednak mimo wszystko, czułam niepewność.

Tak długo zastanawiałam się gdzie ona może być, że nie zauważyłam kiedy zasnęłam.       

Rano, około szóstej, obudził mnie dzwonek do drzwi. Wstałam i pobiegłam otworzyć.

Byłam pewna, że to mama, która musiała wziąć całonocną zmianę, ale zapomniała mi o tym powiedzieć. I, że nie wzięła kluczy, chociaż nigdy o nich nie zapomina.

Gdy w drzwiach stał dobrze zbudowany mężczyzna, zamiast mojej matki myślałam, że popłaczę się z rozczarowania. Poczułam jak napełnia mnie strach o mamę, choć nigdy wcześniej mi się to nie zdarzyło .  

Mężczyzna był shinobim z mojej wioski i wyglądał jakby właśnie skończył jakąś okropną misję. Był cały brudny i posiniaczony. Na lewym ramieniu miał głęboką ranę, z której płynęła stróżka krwi. Klęknął przede mną i spojrzał mi w oczy. Prawą dłoń położył na mojej głowie i przez chwilę ze smutkiem przyglądał mi się. Potem powiedział słowa, których nigdy nie zapomnę: „Przykro mi, mała. Twoja matka nie żyje. Zabił ją jeden z tych skurwieli, Uchiha”.

Kiedy moja matka zginęła miałam dwanaście lat…

Nazywam się Hanatara Hasuno i jestem reprezentantem Kraju Ziemi w Gwardii Zabójców.